Nasza gałąź rodziny Szeraszew pochodzi z Radziłowa i dzięki dokumentom przechowywanym w łomżyńskim oddziale Archiwum Państwowego w Białymstoku wiadomo, że w Radziłowie i okolicach Szeraszewów było wielu. Pierwszym znanym nam z akt stanu cywilnego jest Joszka Szeraszew i dlatego jego można uznać za protoplastę rodu, […]
Fiszel Zylberberg (1909-1942), grafik i malarz, był synem handlarza Wolfa Zeliga i Heny Ruchli z Nordenbergów. Mając 16 lat wyjechał do Warszawy, gdzie prywatnie uczył się rysunku. Od 1930 roku studiował jako wolny słuchacz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie był uczniem Władysława Skoczylasa, Felicjana […]
Nusen vel Natan Korzeń urodził się 17 kwietnia 1895 roku w Płocku, jako syn Szlamy Majera i Ruchli Łai ze Szczawińskich. Natan Korzeń, członek młodej grupy polskich malarzy, uznawany był za jednego z najważniejszych żydowskich artystów w Polsce. Członkowie jego rodziny w Płocku byli zaangażowani w rozmaite sztuki i rzemiosła, a mały Natan uwielbiał obserwować pracę swoich wujów, którzy byli złotnikami. Jego dziadek i ojciec posiadali warsztat produkujący artykuły z miedzi, m. in. żydowskie przedmioty rytualne. W celu podjęcia formalnej edukacji w dziedzinie sztuki, Natan opuścił swój dom rodzinny i wyjechał do Warszawy. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych pod kierunkiem profesorów Stanisława Lentza i Tadeusza Pruszkowskiego. Jeszcze jako student Korzeń wystawiał swoje prace w żydowskiej galerii w Warszawie. Po skończeniu studiów szybko został jednym z najlepszych portrecistów w Polsce. Wiele znamienitych osobistości zatrudniało go w celu wykonania portretów. Był także związany ze Studium Teatralnym w Warszawie działającym od 1929 roku, gdzie wykładał historię sztuki. Oprócz portretów malował także krajobrazy i ilekroć odwiedzał Płock, wyjeżdżał z miasta, by malować wiejskie podpłockie pejzaże. Według krytyka sztuki Yehiela Aronsona, na Korzenia nie miała wpływu szkoła surrealistycznego postimpresjonizmu, ponieważ miał talent umożliwiający mu przekazywanie swoich tęsknot na płótno w sposób realistyczny. Korzeń posiadał własne studia malarskie w Warszawie i Kazimierzu nad Wisłą. Jego prace były wystawiane m.in. w Paryżu i Warszawie. W Płocku miał dwie wystawy indywidualne oraz brał udział w kilku wystawach zbiorowych. W lutym 1932 roku na wystawie w salach Hotelu Angielskiego w Płocku przy ulicy Tumskiej 9 Klub Artystyczny Płocczan otworzył I Wystawę Sztuki Płocczan, na której pokazane zostały dwie prace olejne Korzenia – „Portret chłopca” i „Domy w Kazimierzu”.
Podczas wybuchu wojny Natan Korzeń zamieszkał w Wilnie, ponieważ sądził, że stamtąd łatwiej będzie mu uciec na Zachód. W Wilnie pracował jako scenograf w Żydowskim Teatrze Narodowym. Jego nadzieje na wyjazd okazały się złudne, gdyż trafił do getta, gdzie brał czynny udział w życiu kulturalnym mieszkających tam Żydów. Okupanci spalili większość jego obrazów. Został zamordowany w 1941 roku, prawdopodobnie w Ponarach koło Wilna.
Nocą z 20 na 21 lutego 1941 roku Niemcy rozpoczęli akcję wysiedlania Żydów z Płocka. Rankiem 21 lutego przystąpiono do koncentracji ludności żydowskiej na ulicy Kwiatka oraz na odcinku pomiędzy synagogą a ulicą Bielską: „…od czwartej rano we wszystkich mieszkaniach paliło się światło. Ścisk na […]
Rodzina Arbajter mieszkała w Płocku przy ulicy Kwiatka 3 w kamienicy Mendla Jakuba Perelgryca i jego małżonki Hindy Małki z Radzików. Hersz Icek Arbajter (1889-1942), syn Mordki i Chai Hindy ze Żwirków, był z zawodu krawcem. Jego żoną była Hugra Maleńka (1892-1942), córka Chaima Mordki […]
Plac z domem murowanym na działce oznaczonej numerem hipotecznym 283 należał na początku XIX wieku do pochodzącego z Hamburga stolarza Jana Franciszka Frahma (ok. 1768-1813). Po jego bezpotomnej śmierci posiadłość przypadła w połowie jego żonie Krystynie z Mertensów, w drugiej zaś jego bratu – Joachimowi Henrykowi Frahmowi (ok. 1775-1819), który był majstrem profesji kowalskiej. Na mocy układu zawartego w Notariacie Płockim w 1815 roku, Joachim Henryk nabył od Krystyny jej część nieruchomości.
Po śmierci Joachima Henryka Frahma nieruchomość odziedziczyły w połowie jego dzieci – Jan Franciszek i Fryderyka Wilhelmina, drugą część otrzymała jego żona – Fryderyka Wilhelmina z Elzów, która po śmierci małżonka ponownie wyszła za mąż za Józefa Siłakowskiego, którego przyznała za współwłaściciela nieruchomości.
Józef Siłakowski (ur. 1791 rok; syn Szymona i Petronelli z Kosińskich) był z zawodu majstrem profesji kowalskiej, zarazem szprycmajstrem (strażakiem) przy Magistracie miasta Płocka.
W 1842 roku Fryderyka Wilhelmina i Józef Siłakowscy nabyli 1/4 część nieruchomości od Fryderyki Wilhelminy z Frahmów Bohm. Cztery lata później wykupili część Jana Franciszka Frahma. Po śmierci Józefa Siłakowskiego współwłasność nieruchomości odziedziczył jego syn Jan Siłakowski (ur. 1820 rok) oraz Augusta Wilhelmina i Jerzy Juliusz Hermlowie (wnuki). Schedę od Augusty Wilhelminy z Hermlów Winkler nabyła na mocy aktów z 1871 roku i 1873 roku Fryderyka Wilhelmina z Elzów Siłakowska.
W owym czasie na terenie nieruchomości, prócz murowanego domu frontowego, znajdowały się dwa spichrze, kuźnia, murowana oficyna oraz cztery drewniane budynki gospodarcze. Na tyłach posesji rozciągał się ogród.
W 1877 roku Jan Siłakowski nabył 5/8 części nieruchomości od Fryderyki Wilhelminy Siłakowskiej, stając się jej jedynym właścicielem. W tym samym roku sprzedał ją kupcowi Lejbowi Płońskierowi.
Lejb Płońskier urodził się 1 lipca 1844 roku w Płocku, jako syn Mordki i Sury. Jego żoną była Nycha Małka z domu Horenfeld (1842-1894), córka Dawida i Sury Ryfki z Baumanów. Lejb Płońskier zajmował się on handlem wyrobami tytoniowymi. Był także znanym działaczem społecznym, współzałożycielem i członkiem zarządu Towarzystwa Udzielania Bezpłatnej Pomocy Lekarskiej Ubogim Żydom oraz współzałożycielem Żydowskiego Towarzystwa Dobroczynności w Płocku. Pełnił zarazem funkcję członka płockiego żydowskiego dozoru wyznaniowego.
Za czasów Lejby Płońskiera zostały poczynione znaczne inwestycje w nieruchomość. W 1879 roku właściciel otrzymał pozwolenie na budowę sklepu w oficynie, a w roku następnym – na otwarcie dwóch sklepików w domu frontowym. W 1887 roku otrzymał zgodę na nadbudowę trzeciego piętra w murowanej oficynie w podwórzu nieruchomości oraz budowę drewnianego budynku gospodarczego.
Według danych z 1888 roku, obok murowanego, jednopiętrowego domu frontowego, z pomieszczeniami na poddaszu, na terenie nieruchomości wznosiła się także murowana jednopiętrowa oficyna pokryta dachówką (między wymienionymi wyżej budynkami stał drewniany budynek gospodarczy), murowana trzypiętrowa oficyna z piwnicami i suterenami, murowana kuczka oraz trzypiętrowa murowana oficyna. Dalej rozciągał się sad oraz ciąg budynków gospodarczych.
W roku 1898 roku przedłużono i przebudowano jednopiętrowy dom frontowy oraz przedłużono trzypiętrową oficynę, a także postawiono jednopiętrową murowaną przybudówkę. W 1900 roku wzniesiono murowane jednopiętrowe pomieszczenie gospodarcze.
Po śmierci Lejby Płońskiera (zmarł w 1908 roku), nieruchomość odziedziczyły jego dzieci: Rafał, Szajna Hinda po mężu Sztern, Hena Rojza po mężu Fast, Ruchla Łaja po mężu Lewin, Rywka po mężu Lewin, Hudes po mężu Szlosberg, Ejdla oraz Blima. Siostry za sumę 6839 rubli zrzekły się na rzecz Rafała swoich części.
Rafał Płońskier (1870-1930), żonaty z Chaną z domu Kino, z którą miał troje dzieci: Moryca Markusa, Fejbusza oraz Mirę, był przemysłowcem. Przed I wojną światową kierował fabryką tytoniową w Grodnie. Był członkiem Towarzystwa Kredytowego w Płocku, od 1912 roku wspólnikiem Domu Bankowego A. Rogozik i S-ka. Od 1905 roku piastował funkcję wiceprezesa Rady Gminy Żydowskiej w Płocku, od 1918 roku – prezesa Związku Zawodowego Żydów Kupców w Płocku. W okresie międzywojennym był prezesem Szpitala Żydowskiego. Pełnił zarazem funkcję członka zarządu Żydowskiego Towarzystwa Dobroczynności. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Właścicieli Nieruchomości miasta Płocka.
Od 1917 roku w nieruchomości Płońskiera funkcjonowała księgarnia Edwarda Trautmana. W okresie międzywojennym przy ulicy Kolegialnej 4 mieścił się także sklep spożywczy Szlamy Laniluta, sklep tabaczny Rafała Płońskiera (następnie M. Szlossberga), maszynami do szycia handlował Henoch Szylit, a papą – B. Zeligman.
Wśród mieszkańców posesji na uwagę zasługuje znany płocki fotograf Samuel Józef Ostrower.
Samuel Józef Ostrower (1888-1933), syn Icka Gitmana i Szajndli Ruchli z domu Lask, w 1918 roku ożenił się z Dwojrą Borensztejn, córką Moszka Jakuba i Rajzli z Tyńskich. W 1922 roku z małżeństwa Ostrowerów narodził się syn Aleksander. Ostrower pobierał nauki związane z zawodem fotografa u Apoloniusza Grzywińskiego w latach 1908-1911. Po odbyciu służby wojskowej w okresie od 1911 do 1913 roku, przez cztery lata praktykował w Zambrowie i Lipnie. Od 1917 roku pracował w zakładzie fotograficznym Sylwina Przybojewskiego. W 1921 roku otworzył samodzielny zakład fotograficzny pod firmą Pracownia Fotografii Artystycznej „Rembrandt”. Zakład mieścił się w podwórzu nieruchomości na rogu ulicy Tumskiej i Kolegialnej. Obszarem fotograficznej działalności Ostrowera była fotografia portretowa, indywidualna i grupowa. Liczne fotografie Ostrowera umieszczano na łamach lokalnej prasy m.in. „Mazowsza Płockiego i Kujaw”. Podczas wystawy „Sztuka Płocczan”, prezentowanej w 1932 roku, Ostrower wystawił pięć fotografii, zatytułowanych: „Wnętrze”, „Głowa” (trzy fotografie o takim tytule) oraz „Studja”. W roku 1932 Ostrower przeniósł zakład na ulicę Tumską 8a. Po jego śmierci zakład fotograficzny prowadziła jego żona Dora przy pomocy fotografa Szmula Robaka. Ponieważ przynosił on nikłe dochody jego właścicielce, mającej na utrzymaniu małe dziecko, w 1936 roku sprzedała studio Abramowi Watmanowi.
Około roku 1933 do kamienicy Płońskierów przeprowadził się Adam Neuman-Nowicki (ur. 1925 rok – link: biogram Adama Neumana-Nowickiego) wraz z rodzicami – Mosze Szlomo (1893-1942) i Frymetą z Goldkindów (1894-1942). Mosze Szlomo Nejman był buchalterem w fabryce maszyn rolniczych Marguliesa, następnie prowadził kolekturę loterii państwowej przy ulicy Kolegialnej 3. W kamienicy przy ulicy Kolegialnej 4 Nejmanowie prowadzili hotel. Mieszkanie w kamienicy Płońskierów Adam Neuman-Nowicki wspomina tymi słowami:
Dom na Kolegialnej posiadał parterowy front od ulicy, trzy oficyny i dwa podwórka. Z jednej strony bramy wjazdowej znajdowała się cukiernia Kozakiewicza, a z drugiej strony sklep z rowerami Szylita. W jednopiętrowej oficynie na pierwszym piętrze mieszkał dozorca, a na parterze lokator. W środkowej oficynie na pierwszym piętrze było nasze mieszkanie, a na drugim mieszkali państwo Salakowie z córką i młodszym od niej synem Andrzejem, który był moim szkolnym kolegą. Na drugim podwórku z prawej strony była piekarnia należąca do cukierni Kozakiewicza, z lewej zaś znajdowały się komórki i publiczna nieskanalizowana ubikacja używana przeważnie przez pracowników piekarni. Cały dom był skanalizowany i każde mieszkanie miało własne W.C. My mieliśmy cztery pokoje, kuchnię orz łazienkę z wanną, umywalką i ubikacją. Rodzice przerobili jeden duży pokój na dwa mniejsze. Na początku więc były dla gości dwa podwójne pokoje, jeden czterołóżkowy i jeden pojedynczy. W środku mieszkania znajdowała się obszerna jadalnia, a w niej duży stół, fortepian i kozetka oraz stolik z radiem […] W mojej pamięci utkwili mi niecodzienni goście. Był to żydowski zespół teatralny Idy Kamińskiej, a innym razem Loli Folman.
Na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 27 września 1932 roku właścicielem nieruchomości położonej przy ulicy Kolegialnej 4 była Masa Upadłości Domu Bankowego A. Rogozik i S-ka w Płocku. Na mocy decyzji Dyrekcji Towarzystwa Kredytowego Miasta Płocka z dnia 2 marca 1933 roku nieruchomość z powodu zalegania w opłacie rat pożyczki Towarzystwa Kredytowego została wystawiona na sprzedaż przez publiczną licytację. Jej ostatnim właścicielem był Jakub Józef Głowiński, który nabył ją na licytacji publicznej w Sądzie Grodzkim 4 października 1937 roku.
Jakub Józef Głowiński, urodzony 4 grudnia 1870 roku w Płocku, był synem Mordki – handlarza, i Chai Ryfki. Jego żoną była Mindla z Podrygałów, z którą miał sześcioro dzieci: Maszę Cwyję po mężu Flek, Jermę, Menachema, Chaję Rywę po mężu Arendt, Ruchlę po mężu Arendt oraz Taubę po mężu Merenlender. Jakub Józef Głowiński był członkiem zarządu stowarzyszenia Biura Syjonistycznego w Płocku oraz właścicielem kilku płockich nieruchomości (przy ulicy Szerokiej 24, Tumskiej 22 i Królewieckiej 11), przede wszystkim zaś znanym płockim przemysłowcem, współwłaścicielem przedsiębiorstwa pod firmą: „Młyn Kupiecki w Płocku J.J. Głowiński, A. Kenigsberg i S-ka”. Firma została utworzona w 1913 roku. Mieściła się w nieruchomości oznaczonej numerem hipotecznym 185½ B (ul. Bielska 45), którą Jakub Józef Głowiński, Abram Liber Kenigsberg, Abram Pantofel oraz Hersz Chaim Hamburger nabyli od Franciszka Gutowskiego. Był to młyn elektryczny do przemiału mąki.
W 1927 roku Głowiński wydzierżawił od spółki „Włocławski Młyn Parowy L. Sztern i Synowie Spółka Akcyjna” młyn parowy we Włocławku, a w roku 1929 zawiązał z nimi spółkę firmową celem hurtowego nabywania i przemiału zboża oraz hurtowej sprzedaży wytworów z tegoż zboża jak mąki, otrąb itp. pod firmą „Dom Handlowy L. Stern J.J. Głowiński A. Kenigsberg i S-ka”, z siedzibą we Włocławku przy ulicy Karnkowskiego pod nr 30/32. Rok wcześniej Jakub Józef Głowiński wraz z Menachemem Głowińskim i Mordką Głowińskim zawarli spółkę z Herszem Ajzykiem celem należytego eksploatowania i usprawnienia młyna motorowego pobudowanego w nieruchomości Ajzyka w Dobrzyniu nad Drwęcą. Część handlową przedsiębiorstwa pod nazwa „J.J. Głowiński i S-ka” prowadzili wyłącznie Głowińscy – do nich należało kupno i sprzedaż zboża, produktów i wytworów, zawieranie umów ze sprzedawcami, nabywcami, wydawanie, podpisywanie czeków, weksli i wszystkich zobowiązań pieniężnych.
Jakub Józef Głowiński oraz piątka jego dzieci zostali zamordowani w czasie II wojny światowej. Spadek po nim przeszedł po jego śmierci na Ruchlę Arendt i Zygmunta Fleka – jedynego syna Maszy Cwyji Głowińskiej zamężnej Flek.
Po wojnie przy ulicy Kolegialnej 4 mieściła się Spółdzielnia Pracy Rymarzy i Siodlarzy oraz firma zajmująca się wulkanizatorstwem Stanisława Grzymały.
Bibliografia:
Nowak G., Kolegialna 4 [informator wystawy], Płock 2017
Pusty plac oznaczony numerem hipotecznym 256 przy dawnej ulicy Szerokiej należał na początku XIX wieku do dyrektora policji Wilhelma Czarnowskiego. Po jego śmierci nieruchomość odziedziczyli małoletni synowie – Juliusz i Henryk Czarnowscy. W wyniku licytacji odbytej w Urzędzie Municypalnym dnia 7 czerwca 1825 roku, plac […]
Płocka kamienica przy ulicy Sienkiewicza 26, w której mieści się dziś Liceum Plastyczne, należała przed wojną do rodziny Altbergów. Tu 15 marca 1938 roku zmarła Paulina Altberg z domu Golde, córka Beniamina i Liby Rechli z Goldsztejnów, która była znaną działaczką charytatywną. Córka Pauliny – […]
W 1857 roku Chaim Rafał Kempner (ok. 1817-1870) otworzył w Płocku dużą księgarnię, przy której funkcjonowała także czytelnia i wypożyczalnia. Księgarnia, która zlokalizowana była przy ulicy Grodzkiej, polecała się wszystkimi nowościami w handlu księgarskim, we wszystkich gałęziach nauk, niemniej romansami, powieściami najznakomitszych tegoczesnych pisarzy, książkami szkolnymi i elementarnymi i do nabożeństwa różnych wydań i autorów, w rozmaitych oprawach lub bez takowych; dziełami duchownymi, kazaniami, dykcjonarzami we wszystkich językach; książkami dla dzieci w różnych językach, służyć mogącymi do nauki i do zabawy z obrazkami; atlasami, mapami pojedynczymi, wzorami pisma i rysunkowymi oraz różnymi haftami damskimi; nutami muzycznymi i papierami liniowanymi do nut, oraz wszelkimi materiałami piśmiennymi i książkami liniowanymi handlowymi i gospodarskimi. Przyjmowała przedpłaty na wszystkie dzieła w kraju sposobem prenumeraty wychodzące, osobom nabywającym w znaczniejszych partiach, odstępowała pewien rabat. Posiadała także biusta sławnych mężów, po cenach przystępnych.
Po śmierci Chaima Rafała koncesję na prowadzenie księgarni uzyskała jego żona Estera Fajga z Erlichów (1817-1881), córka Mosze i Lipki, która pochodziła z Lublina. Estera Fajga Kempner była także właścicielką składu materiałów aptecznych, handlowała wyrobami tabacznymi, posiadała kolekturę loterii. Jej skład nut i materiałów piśmiennych oferował klientom m. in. książki o tematyce religijnej, muzycznej, gospodarczej, papier biurowy, rysunkowy, listowy, bilety z życzeniami okolicznościowymi, pióra gęsie i stalowe, ołówki do rysowania syberyjskie, tusz chiński, farby francuskie Chenala, paryskie wzory do ołówkowych i olejnych rysunków, bilety wizytowe, sztambuchy pamiątkowe, albumy fotograficzne oraz ramki do fotografii. Od 1870 roku Estera Fajga Kempner była właścicielką nieruchomości przy ulicy Grodzkiej 16 (nr hip. 44), którą nabyła od Teodory i Jana małżonków Gerber za sumę 3000 rubli. Dzięki pożyczce z Kasy Miejskiej w 1871 roku wzniosła tu kamienicę w stylu neorenesansowym. W 1881 roku prowadzenie księgarni przejął jej syn Ludwik (Lejbusz) Kempner (1849-1908). Lejbusz był żonaty z Taubą z domu Kahan (Kon), urodzoną w 1850 roku w Płocku, z którą miał czworo dzieci: Branę Libę (wyszła za mąż za Icka Feinberga), Chaima Rafała, Nachmana i Cecylię. W 1883 roku Ludwik Kempner wybudował kamienicę przy ulicy Grodzkiej 14, gdzie przeniósł księgarnię, która istniała tu do 1914 roku. Po śmierci Estery Fajgi Kempner właścicielami nieruchomości zostali jej synowie – wspomniany Ludwik oraz Mosiek Hersz (1832-1904). W roku 1883, po wykupieniu od brata jego części, wyłącznym właścicielem został Mosiek. Po jego śmierci posesję przejęły jego córki: Salomea, Felicja, Chana Lipka, Cypra Gołda oraz Etka. W 1906 roku poszczególne udziały w nieruchomości wykupiła Etka vel Justyna Majde.
W okresie międzywojnia przy ulicy Grodzkiej 14 funkcjonował sklep z ubraniami Icka Kowadły, zakład krawiecki M. Gutkinda oraz gabinet dentystyczny Natalii Gutkind. Przy Grodzkiej 16 mieściła się z kolei pracownia kapeluszy N. Szenwic. Ostatnimi przedwojennymi właścicielkami nieruchomości przy ulicy Grodzkiej 14 były Ludwika Feinberg i Celina Daszyńska, przy Grodzkiej 16 – Justyna Majde.
Płocka historia rodziny Flatauów ma swój początek w czasach Księstwa Warszawskiego, kiedy do Płocka przybył Joachim (Nochem) Judas, kupiec pochodzący z Wielkiego Księstwa Poznańskiego, z miasteczka Gołancz. W aktach stanu cywilnego wyznania mojżeszowego miasta Płocka z roku 1814 pod datą 28 marca został zapisany akt […]
