Natan Korzeń
Nusen vel Natan Korzeń urodził się 17 kwietnia 1895 roku w Płocku, jako syn Szlamy Majera i Ruchli Łai ze Szczawińskich. Natan Korzeń, członek młodej grupy polskich malarzy, uznawany był za jednego z najważniejszych żydowskich artystów w Polsce. Członkowie jego rodziny w Płocku byli zaangażowani w rozmaite sztuki i rzemiosła, a mały Natan uwielbiał obserwować pracę swoich wujów, którzy byli złotnikami. Jego dziadek i ojciec posiadali warsztat produkujący artykuły z miedzi, m. in. żydowskie przedmioty rytualne. W celu podjęcia formalnej edukacji w dziedzinie sztuki, Natan opuścił swój dom rodzinny i wyjechał do Warszawy. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych pod kierunkiem profesorów Stanisława Lentza i Tadeusza Pruszkowskiego. Jeszcze jako student Korzeń wystawiał swoje prace w żydowskiej galerii w Warszawie. Po skończeniu studiów szybko został jednym z najlepszych portrecistów w Polsce. Wiele znamienitych osobistości zatrudniało go w celu wykonania portretów. Był także związany ze Studium Teatralnym w Warszawie działającym od 1929 roku, gdzie wykładał historię sztuki. Oprócz portretów malował także krajobrazy i ilekroć odwiedzał Płock, wyjeżdżał z miasta, by malować wiejskie podpłockie pejzaże. Według krytyka sztuki Yehiela Aronsona, na Korzenia nie miała wpływu szkoła surrealistycznego postimpresjonizmu, ponieważ miał talent umożliwiający mu przekazywanie swoich tęsknot na płótno w sposób realistyczny. Korzeń posiadał własne studia malarskie w Warszawie i Kazimierzu nad Wisłą. Jego prace były wystawiane m.in. w Paryżu i Warszawie. W Płocku miał dwie wystawy indywidualne oraz brał udział w kilku wystawach zbiorowych. W lutym 1932 roku na wystawie w salach Hotelu Angielskiego w Płocku przy ulicy Tumskiej 9 Klub Artystyczny Płocczan otworzył I Wystawę Sztuki Płocczan, na której pokazane zostały dwie prace olejne Korzenia – „Portret chłopca” i „Domy w Kazimierzu”.
Podczas wybuchu wojny Natan Korzeń zamieszkał w Wilnie, ponieważ sądził, że stamtąd łatwiej będzie mu uciec na Zachód. W Wilnie pracował jako scenograf w Żydowskim Teatrze Narodowym. Jego nadzieje na wyjazd okazały się złudne, gdyż trafił do getta, gdzie brał czynny udział w życiu kulturalnym mieszkających tam Żydów. Okupanci spalili większość jego obrazów. Został zamordowany w 1941 roku, prawdopodobnie w Ponarach koło Wilna.
