Kamienica przy Starym Rynku 17
Kamienica barokowa, w typie związanym z kręgiem północnym, powstała w 3. ćwierci XVII wieku. Od 1850 roku właścicielem nieruchomości był kupiec zbożowy Ojzer Lewita. W latach 1852-1855 i 1857-1862 próbował sprzedać swoją własność Radcy Honorowemu i Nadzorcy Więzienia Płockiego Szymonowi Dzierzgowskiemu. W roku 1862 nieruchomość kupili małżonkowie Jakub i Chawa z Finkensztejnów Grubman. W 1891 roku w spadku po rodzicach posesję odziedziczyły ich dzieci, w tym córka Rozalia z Grubmanów Kapłan, od 1904 roku jedyna właścicielka. W 1920 roku kamienicę nabył Mordka Bol.
Na terenie nieruchomości mieściła się siedziba prywatnej 4-klasowej szkoły żeńskiej Gołdy Tasiemki (Wolfsdorf), absolwentki 7-klasowej żydowskiej szkoły żeńskiej Emilii Perkal w Warszawie. Szkoła realizowała program nauk odpowiadający rządowym progimnazjom żeńskim. Placówka cieszyła się dużym powodzeniem w środowisku płockim, uczęszczało do niej ok. 60 dziewcząt.
Synem Ojzera i Dwojry Amalii z Funkiensztajnów był Gustaw (Gerszon) Lewita (1852-1889) – kompozytor i pianista światowej sławy. W latach 1872–1874 Gustaw Lewita kształcił się w grze na fortepianie w Konserwatorium Towarzystwa Przyjaciół Muzyki w Wiedniu. Był członkiem orkiestry Pas de Loup w Paryżu. W latach 1879–1880 Lewita był profesorem gry na fortepianie w Instytucie Muzycznym Apolinarego Kątskiego w Warszawie. W 1880 r. wyjechał na tournée koncertowe do Francji. Odbył także tournée koncertowe po Stanach Zjednoczonych i Ameryce Łacińskiej. W 1882 roku osiadł w Paryżu. Zdobył sławę jako wykonawca utworów Fryderyka Chopina i Roberta Schumanna.
Bibliografia:
