Rodzina Arbajter
Rodzina Arbajter mieszkała w Płocku przy ulicy Kwiatka 3 w kamienicy Mendla Jakuba Perelgryca i jego małżonki Hindy Małki z Radzików. Hersz Icek Arbajter (1889-1942), syn Mordki i Chai Hindy ze Żwirków, był z zawodu krawcem. Jego żoną była Hugra Maleńka (1892-1942), córka Chaima Mordki (1856-1933) i Szajny z Lisów (1850-1928). Hugra miała dwie siostry – Esterę i Hendel oraz brata Izydora, który wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Hersz Icek i Hugra Arbajterowie mieli pięciu synów: Eliasza Mendla (ur. 1919 rok), Mordkę (ur. 1922 rok), Izraela Beera (ur. 1925 rok), Urena (ur. 1927 rok) oraz Józefa (ur. 1929).
W okresie II wojny światowej najstarszy z braci Eliasz Mendel uciekł do Związku Radzieckiego. Początkowo pracował jako nauczyciel, następnie wstąpił do wojska. Został zabity w pobliżu granicy polsko-niemieckiej. Rodzina Arbajterów została deportowana z płockiego getta (utworzonego 1 września 1940 roku) do obozu przejściowego w Działdowie, następnie do Bodzentyna, wreszcie do getta w Starachowicach, które zostało założone w lutym 1941 roku. 27 października 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto – Józef Arbajter z rodzicami Herszem Ickiem i Hugrą zostali deportowani do obozu zagłady w Treblince. Mordka, Izrael Beer i Uren pozostali w Starachowicach. Pracowali w fabryce amunicji, która podlegała pod koncern Herman Göring Werke. W lipcu 1944 roku Niemcy rozpoczęli likwidację obozu pracy. 1500 więźniów, w tym również bracia Arbajter, zostali deportowani do Auschwitz.
Po wojnie Mordka, Izrael Beer oraz Uren Arbajter wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych.
