Misjonarska 7
W 1870 roku sukcesorzy Ojzera Lewity zakupili od Magistratu miasta Płocka za kwotę 1000 rubli w srebrze plac graniczący od południa z ulicą Misjonarską, od zachodu z zabudowaniami więziennymi, od północy i wschodu z ogrodem i posesją Jakuba Strzeszewskiego, zwany odtąd „placem kupca Ojzera Lewity”, pod budowę szpitala żydowskiego. W komitecie budowy szpitala znalazło się 31 osób, w tym Icek Fogel, Ludwik Flatau, Dawid Woldenberg, Józef Askanas, Markus Pantofel i Fiszel Czapka.
Ordynatorem i nadzorcą Szpitala żydowskiego im. Izaaka Fogla, uruchomionego w 1872 roku, został doktor Zygmunt Perkahl. Wg danych z 1891 roku szpital mieścił 25 łóżek dla chorych wewnętrznych i chirurgicznych, funkcjonował tu także oddział dla umysłowo chorych. Do lutego 1915 roku szpital pozostawał pod zarządem Rady Gubernialnej Dobroczynności Publicznej. Od 15 lutego do 9 września 1915 roku pieczę nad nim sprawował Komitet Obywatelski, następnie pozostawał pod zarządem Magistratu miasta Płocka. W styczniu 1916 roku chorych przeniesiono do szpitala św. Trójcy, a w opróżnionym gmachu urządzono szpital dla chorych zakaźnych, utrzymywany kosztem kasy miejskiej i z opłat za kuracje.
16 czerwca 1924 roku szpital został zwrócony gminie wyznaniowej żydowskiej. W okresie międzywojnia dyrektorem szpitala był doktor chorób wewnętrznych Izaak Feinberg, ordynatorem chirurg Władysław Frankowski. Ze szpitalem zawodowo byli związani także: laryngolog Matjas Marienstras, chirurdzy Chaskiel vel Jerzy Bresler i Weinberg Peretz oraz lekarze chorób wewnętrznych – Hersz Kadysz, Witold Kirszensztejn i Jakub Winogron.
Bibliografia:
Nowak G., Wojciechowska A., Żydowski Płock – architektoniczne wizje i realizacje, Płock 2014
