Maksymilian Eljowicz
Maksymilian Eljowicz (1890-1942) – artysta malarz, urodził się w Raciążu jako syn rzemieślnika Chaima Pinkasa. Na początku XX wieku jego rodzina przeniosła się do Płocka. Tu Maksymilian podjął naukę, następnie pracę w zakładzie zegarmistrzowskim. Ponieważ od najmłodszych lat przejawiał wybitne zdolności do malarstwa i rysunku, rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, pod kierunkiem Stanisława Lenca. Edukację artystyczną kontynuował w Paryżu i Monachium. Swoje prace wystawiał w Warszawie i Płocku, m.in. podczas Wystawy Sztuki Płocczan w KAP-ie w 1932 roku. Malował portrety, pejzaże, akty i martwe natury. Istotną rolę w jego malarstwie odgrywała barwa. Był wykładowcą na Kursach Rysunku i Malarstwa w Warszawie, które działały przy Żydowskim Towarzystwie Krzewienia Sztuk Pięknych. Zajmował się także dekoracją wnętrz i witryn sklepowych. Jego przyjaciółmi byli Icchok Lejb Perec oraz Noach Dawidsohn. W okresie okupacji Maksymilian Eljowicz przebywał w warszawskim getcie. Wraz z żoną Stefanią z Frendlerów (ur. 1898) i synem został zamordowany w Treblince. Jego prace znajdują się m.in. w Towarzystwie Naukowym Płockim, Muzeum Diecezjalnym w Płocku oraz Żydowskim Instytucie Historycznym im. E. Ringelbluma w Warszawie.
Bibliografia:
Askanas K., Sztuka Płocka, Płock 1991
Mórawski K., Kartki z dziejów Żydów warszawskich, Warszawa 1993
Przedpełski J., Stefański J., Żydzi płoccy w dziejach miasta, Płock 2012
