Edward Flatau
27 grudnia 1868 roku w Płocku urodził się Edward Flatau – jeden z najznakomitszych lekarzy i najwybitniejszych uczonych polskich.
Edward był synem bankiera Ludwika Flataua i Anny z Heymanów. W 1886 roku ukończył ze złotym medalem płockie gimnazjum i wstąpił na wydział lekarski Uniwersytetu Moskiewskiego. Uczęszczał na wykłady znakomitych profesorów m.in. neurologa Aleksieja Kożewnikowa i psychiatry Siergieja Korsakowa. Po ukończeniu z odznaczeniem Uniwersytetu Moskiewskiego, w 1892 roku udał się do Berlina, gdzie kontynuował studia, które trwały aż do roku 1899. Pracował nad neuropatologią, neuroanatomią i neurohistologią. Lata spędzone w Berlinie dały podwalinę jego wielkiej i wszechstronnej wiedzy w dziedzinie anatomii, patologii i kliniki układu nerwowego. Współpracował m.in. z Emanuelem Mendlem, Hermannem Oppenheimem, Ernstem Remakiem i Hugo Liepmannem. Pierwszym dziełem, które od razu zdobyło mu sławę w Europie, był „Atlas mózgu ludzkiego i przebiegu włókien”. Atlas ten ukazał się w 1894 roku i przetłumaczony został na język polski, rosyjski, angielski i francuski. W 1898 roku zaproponowano mu objęcie katedry neurologii w Buenos Aires. Flatau jednakże tej propozycji nie przyjął i w 1899 roku wrócił do kraju. W Warszawie pełnił obowiązki konsultanta na oddziałach wewnętrznych i chirurgicznych, jednocześnie urządził w swoim prywatnym mieszkaniu laboratorium, gdzie kontynuował własne prace anatomiczne. W 1904 roku otrzymał ordynaturę w Szpitalu Starozakonnych na Czystem. Prowadząc początkowo mały oddział z 20 łóżkami, Flatau zgrupował wokół siebie szereg lekarzy, zachęcał ich do pracy klinicznej i anatomicznej i stopniowo, dzięki swojej głębokiej wiedzy, niezwykłym zdolnościom pedagogicznym i osobistemu urokowi, utworzył szkołę, z której wyszedł szereg znanych neurologów. Dzięki jego staraniom w 1913 roku jego oddział przeniesiony został do nowego pawilonu, urządzonego na wzór klinik europejskich. Dwa lata wcześniej Flatau urządził pracownię anatomo-patologiczną przy Towarzystwie Psychologicznym, a w 1912 roku przeniósł ją do nowego gmachu Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, którego był członkiem od 1908 roku. W 1912 roku ogłosił monografię o migrenie, na którą cierpiał całe życie. Flatau był także członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, członkiem korespondentem Towarzystwa Neurologicznego w Paryżu i Towarzystwa Psychiatrii i Neurologii w Wiedniu, członkiem honorowym Towarzystwa Neurologicznego w Moskwie i Towarzystwa Lekarskiego w Wilnie. Był autorem ponad 100 publikacji w języku polskim, niemieckim, francuskim i rosyjskim.
Zmarł w 1932 roku na guza mózgu. Został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie.
(tekst na podstawie wspomnienia Teofila Dawida Simchowicza o Edwardzie Flatau na łamach Rocznika Towarzystwa Naukowego Warszawskiego z 1932 roku)
