Alfred Jesion

Alfred Jesion urodził się w Płocku 4 stycznia 1919 roku jako syn rzeźbiarza Hersza Lejzora (Hermana) (1886-1933) i Chawy z Szechtmanów. Rodzina Jesionów mieszkała w kamienicy położonej przy ulicy Nowy Rynek 4.

Alfred Jesion interesował się rzeźbą od wczesnego dzieciństwa – mając 6 lat wykonał swoją pierwszą pracę “Łucznik” według rysunku Wyspiańskiego. Ukończył Gimnazjum im. Władysława Jagiełły, był uczniem płockich artystów Fiszela Zylberberga i Czesława Idźkiewicza. Swoje prace wystawił po raz pierwszy w roku 1936 na wystawie zorganizowanej przez Klub Artystyczny Płocczan. Przed wybuchem II wojny światowej w jego pracowni było już około 20 prac rzeźbiarskich oraz kilka rzeźb, przeważnie portretów znanych w Płocku osób m.in. doktora Ignacego Feinberga. Wszystkie jego prace z tego okresu zostały zniszczone przez Niemców. W okresie II wojny światowej przebywał na Wschodzie. Służył w Batalionach Pracy, następnie był żołnierzem I Armii Wojska Polskiego. Po wojnie studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1948 roku jako student zdobył pierwszą nagrodę w konkursie na popiersie generała Jarosława Dąbrowskiego. W 1950 roku został z kolei nagrodzony za kompozycję “Ludwik Waryński”. W tym samym roku władze Akademii Sztuk Pięknych powierzyły mu stanowisko wykładowcy rzeźby. W 1952 roku został mianowany adiunktem, a następnie docentem i został wybrany dziekanem wydziału. W 1964 roku otrzymał kierownictwo katedry rzeźby Akademii Sztuk Pięknych i w tym samym roku ponownie został wybrany dziekanem wydziału. W 1969 roku Alfred Jesion wyemigrował do Szwecji, gdzie wykładał w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Sztokholmie.

W roku 1985 przeszedł na emeryturę. Zmarł w 1997 roku.

Do najważniejszych prac Alfreda Jesiona zalicza się kompozycję figuralną Ludwik Waryński oraz projekt pomnika Janusza Korczaka. Wśród jego dzieł na uwagę zasługują także popiersia: generała Jarosława Dąbrowskiego, Władysława Broniewskiego, Fryderyka Chopina, Czesława Idźkiewicza, głowa Juliana Tuwima oraz Stanisława Jerzego Leca. W 1967 roku Jesion wykonał rekonstrukcję zniszczonego przez Niemców pomnika lotnika w Warszawie dłuta Edwarda Wittiga. Na emigracji wprowadził do swego rzeźbiarstwa tematykę Holokaustu. Zagładzie Żydów poświęcił cykle rzeźbiarskie “Wypalone pnie” i “Paleni”.

Kazimierz Askanas podsumowując twórczość Alfreda Jesiona w swojej książce “Sztuka Płocka” zauważa: “Jesion odczuwa tworzywo swych rzeźb w tak przekonywujący sposób, iż wydaje się, że materiał […] współuczestniczy tu w kształtowaniu pomysłu. Daje to artyście niewątpliwą satysfakcję i tym chyba tłumaczy się wielka rozmaitość materiału rzeźbiarskiego w pracach Jesiona – od gliny ceramicznej, palonego szamotu do drewna, granitu i brązu. W każdym z tych tworzyw wyraźnie widoczne jest głębokie odczucie struktury i możliwości plastycznych wybranego materiału oraz wysokiej techniki rzeźbiarskiej Jesiona […] Prace Alfreda Jesiona uderzają bogactwem i śmiałością koncepcji twórczej i dużą siłą plastycznego wyrazu. Jest to szczególnie widoczne w ostatnich rzeźbach artysty, zwłaszcza w powiązaniu z jego głęboko emocjonalnym stosunkiem do Holokaustu, którego odrealnione przedstawienia są odbiciem głębokości jego przeżyć”.

Prace Alfreda Jesiona znajdują się w zbiorach wielu instytucji kultury m.in. w Żydowskim Instytucie Historycznym im. E. Ringelbluma w Warszawie.

Abstrakcyjne prace Alfreda Jesiona w zbiorach Centralnej Bazy Judaików: link.

Bibliografia:

K. Askanas, Sztuka Płocka, Płock 1991
G. Nowak, Żydzi płoccy. Album pamięci, Płock 2015