Rudold (Chaim Rubin) Oberfeld urodził się 14 listopada 1859 roku, jako syn Jakowa i Ruchli z domu Nejmark. Jego żoną była Franciszka z Bernsztejnów. Oberfeld był absolwentem Gimnazjum Gubernialnego w Płocku oraz studiów prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim. Po studiach pracował w Płocku jako adwokat (jego […]
W 1870 roku sukcesorzy Ojzera Lewity zakupili od Magistratu miasta Płocka za kwotę 1000 rubli w srebrze plac graniczący od południa z ulicą Misjonarską, od zachodu z zabudowaniami więziennymi, od północy i wschodu z ogrodem i posesją Jakuba Strzeszewskiego, zwany odtąd „placem kupca Ojzera Lewity”, […]
Maurycy Fajans (1827-1897) – kupiec i przemysłowiec, był synem sieradzkiego kupca Hermana i Leontyny z Konów. Jego bratem był znany warszawski fotograf i właściciel zakładu litograficzno-fotograficznego Maksymilian Fajans (1825-1890).
Maurycy Fajans był przedstawicielem spółki udziałowej żeglugi parowej na Wiśle we Włocławku hr. Andrzeja Zamoyskiego, następnie (od 1864 roku) jej dyrektorem. W 1871 roku po rozwiązaniu spółki nabył część statków, wśród nich parowiec “Płock”. Był także właścicielem Warsztatów Żeglugi Parowej na Solcu. Jak czytamy w artykule zatytułowanym “Jubileusz żeglugi parowej na Wiśle” na łamach “Tygodnika Ilustrowanego” (nr 26 z 1908 roku):
Nowonabywca miał najszczęśliwszą rękę ze wszystkich dotychczasowych posiadaczów parowców na naszych rzek królowej. Zaprowadziwszy sprężystą administracyę, powiększając stopniowo liczbę statków, Fajans dochodzi wkrótce do majątku. Dzięki szczęśliwej ręce, on też pierwszy utrwala byt żeglugi parowej na Wiśle. W roku 1884 Fajans kontynuuje przerwaną budowę statków w zakładach krajowych, przez siebie prowadzonych. Warsztaty te udoskonalono w ten sposób, że podejmuje się nawet obstalunków dla potrzeb wojskowych. Aż wreszcie z Fabryki Fajansa wychodzą przed paru laty pierwsze ulepszone parowce “Kraków” i “Wawel”, z krytemi kajutami na pokładach i oświetleniem elektrycznem statków. Był to poważny krok naprzód w udoskonalaniu estetyki dotychczasowych parostatków żeglugi na Wiśle.
Maurycy Fajans był także sędzią handlowym (od 1875 roku), członkiem komitetu warszawskiej giełdy (w latach 1888-1894) oraz członkiem zarządu warszawskiej gminy żydowskiej. Współpracował z płockim kupcem Ludwikiem Flatau w dziedzinie handlu zbożem. Był zarazem członkiem Towarzystwa Budowy Wodociągów w Płocku (obok Zelewka Chessyna, Adolfa Weisblatta, Krzysztofa Doze i Gustawa Bergsona), które powołano do życia w 1894 roku oraz współwłaścicielem nieruchomości w Płocku oznaczonej numerem hipotecznym 515 na brzegu Wisły.
Bibliografia:
Przedpełski J., Stefański J., Żydzi płoccy w dziejach miasta, Płock 2012
Stefan Themerson urodził się 25 stycznia 1910 roku jako syn Chaima Mendla vel Mieczysława Themersona (1871-1930) – lekarza medycyny, literata i publicysty, oraz Sary Liby vel Salomei z domu Smulewicz. W 1928 roku ukończył Gimnazjum Państwowe im. Władysława Jagiełły w Płocku. W tym samym roku […]
Sukkot (Święto Namiotów, Święto Szałasów) to święto upamiętniające wyjście Izraelitów z Egiptu i wędrówkę po pustyni, podczas której doświadczali oni bezpośredniej opieki boskiej. Na czas tego święta budowane są szałasy (kuczki), w których spożywa się posiłki, niekiedy też sypia, dla przypomnienia szałasów, w jakich przebywali […]
Nieruchomość o dawnym numerze hipotecznym 281 usytuowana jest we wschodnim narożniku ulicy Tumskiej i Kościuszki, w przestrzeni historycznego śródmieścia miasta Płocka.
Pierwszym właścicielem posesji był Ludwik Mahn, asesor, budowniczy departamentu płockiego, zarazem członek loży wolnomularskiej w Płocku. Po śmierci Ludwika Mahna, właścicielką nieruchomości została w 1824 roku wdowa po nim, pochodząca z Pomeranii, Fryderyka z Wolterów, córka Krystiana i Anny Marii z Wernerów, oraz ich dzieci – syn Karol Henryk Antoni i córka Amalia Szarlotta Leopoldyna. Po śmierci matki i siostry, Karol Henryk Antoni sprzedał odziedziczoną nieruchomość Bogumile z Ligowskich Rościszewskiej, córce Jana i Marianny z Dobrosielskich, żonie kapitana Wojsk Polskich Franciszka Maksymiliana Rościszewskiego. Kolejnym właścicielem nieruchomości został Ludwik Bergman, a po jego śmierci, w roku 1853, Amalia Bergman oraz Laura Amanda, Sydonia Ewelina i Ferdynand Edmund rodzeństwo Bergman. Od 1877 roku właścicielem nieruchomości był Moryc Lewenstein.
Moryc Lewenstein urodził się w 1833 roku w Mławie, jako syn Lejby i Ryfki Ruchli. Jego żoną była Chawa z domu Pinkus, córka Naftalego i Ruchli, urodzona w 1844 roku w Kutnie.
9/21 sierpnia 1863 roku Moryc Lewenstein otrzymał pozwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej, która obejmowała: handel niegildyjny przyprawami korzennymi, mydłem, świecami, śledziami, zbożem, szkłem, materiałami piśmiennymi, obuwiem, wyrobami płócienno-bawełnianymi, drobną kramarszczyzną, winami oraz trunkami zagranicznymi. Firma polecała w szczególności węgierskie wina beczkowe i butelkowane (z okolic Hegyalu i Tokaju), a także wina francuskie, hiszpańskie, reńskie, szampańskie, aromatyzowane wina likierowe, francuski aperitif Saint – Raphael, wina krymskie i kaukaskie, londyński porter, wódki, likiery, koniak francuski i krajowy, wódki rosyjskie: Popowa, Koszelewa i Sztritera, nalewki, miód w butelkach, a także cukier i herbaty różnych firm. W ofercie firmy znajdowały się m.in. trufle, kapary, oliwki, musztardy, świeże bakalie, kawior astrachański, śledzie holenderskie oraz różne gatunki serów. Lewensztejn utrzymywał kontakty handlowe m.in. z petersburskim kupcem i zarazem właścicielem największych w Rosji delikatesów zlokalizowanych na Newskim Prospekcie Grigorijem Jelisiejewem. Sklep Lewensteina polecał także szeroki wybór „fantazyjnych i modernistycznych” tapet ze znanej warszawskiej firmy Józefa Franaszka, funkcjonującej na rogu ulic Marszałkowskiej i Złotej.
Moryc i Chawa mieli kilkoro dzieci: Naftalego (ur. 1867), Nachmana (ur. 1869), Fajgę (ur. 1872), Rafała (ur. 1873), Gelię (ur. 1877) oraz Pinkusa (ur. 1881). Drugi co do wieku potomek Moryca – Nachman, ożenił się z Teodozją Marią z domu Piekarską, córką Wojciecha i Bronisławy z domu Schmidt, która urodziła się w Kaliszu w 1885 roku. Nachman Lewenstein pracował na stanowisku urzędniczym. Żoną Rafała Lewensteina była Aleksandra z domu Michajłow, córka Prokopa i Matyldy z domu Braun, urodzona w 1898 roku w Płocku, wyznania prawosławnego. W 1921 roku Rafał zmienił wyznanie z mojżeszowego na ewangelicko-augsburskie.
Przy ulicy Kościuszki 1 od 1862 roku funkcjonowała firma rzeźbiarsko-ramiarska Waleriana Krowickiego, która zajmowała się wykonywaniem wszelkich robót kościelnych: renowacją, przebudową i budową ołtarzy, ambon, chrzcielnic, wykonywaniem feretronów, antepedii, cyborii, baldachimów, proporców, a także malowaniem wnętrz kościołów oraz elewacji. Usługi firmy obejmowały także konkurencyjną pod względem cenowym oprawę obrazów.
Pod adresem tym działał także (od 1888 roku) zakład litograficzny drukarza Mojżesza Rozenfelda. Zakład posiadał tłocznię drukarską, wykonywano w nim wielobarwne prace artystyczne i litograficzne. Przy drukarni funkcjonował sklep z materiałami piśmiennymi. Firma Rozenfelda funkcjonowała do 1904 roku, przejął ją następnie Izrael Koszerkiewicz.
W międzywojniu mieściła się tu kancelaria adwokacka Szymona Nichtbergera, kolektura “Źródło bogactwa” Estery Nejman oraz siedziba Towarzystwa Kolarzy w Płocku.
Po śmierci Moryca Lewensteina nieruchomość odziedziczyła jego żona Chawa oraz dzieci. Od 1912 roku właścicielami nieruchomości byli bracia Nachman i Rafał. W 1926 roku Rafał nabył od Nachmana jego część posesji, stając się jej wyłącznym właścicielem.
Nieruchomość przy ulicy Kościuszki 1 decyzją Ministra Kultury i Sztuki ogłoszoną w Monitorze Polskim dnia 31 lipca 1920 roku nr 171 zaliczona została do kategorii budowli zabytkowych.
Rafał Lewenstein był znanym w Płocku miłośnikiem sztuki, kolekcjonerem i prezesem Towarzystwa Kredytowego. Został zamordowany przez Niemców w Działdowie.
Bibliografia:
G. Nowak, A. Wojciechowska, Żydowski Płock – architektoniczne wizje i realizacje, Płock 2014
J. Przedpełski, J. Stefański, Żydzi płoccy w dziejach miasta, Płock 2012
Józef Kwiatek urodził się 22 stycznia 1874 roku w Płocku, w wielodzietnej rodzinie żydowskiej. Jego ojciec Fiszel, syn Efroima Kwiatka (1792-1875) i Sury z Kaganów, handlował towarami kolonialnymi. Matką Józefa była Hinda z Prussaków. Józef miał sześcioro rodzeństwa – braci Symchę (ur. 1876), Efroima (ur. […]
W 1816 roku w Kutnie zostało zawarte małżeństwo między Mordką Lindemanem (Lindermanem) (ur. ok. 1791 roku), synem handlarza Berka i Blumy (córka Chaima), oraz Perel Fux (ur. ok. 1792 roku), córką piekarza Szyi i Małki (córka Jonasza). W 1817 roku urodził się ich syn Chaim, […]
Jedną z rodzin związanych z dawną ulicą Szeroką (obecnie Józefa Kwiatka) była rodzina Berlinerów. Beniamin Berliner urodził się w 1829 roku w Płocku, jako syn Hersza i Marii. Z zawodu był krawcem (podobnie jak jego rodzice). W 1851 roku ożenił się z Krajndlą Topaz (ur. 1832 rok), córką Beniamina i Jeres. Beniamin i Krajndla Berliner mieli 6 dzieci: synów Szulima (ur. 1857), Majera (ur. 1866) i Icka Jankefa (ur. 1868 rok) oraz córki Symchę (ur. 1861), Surę (ur. 1872 rok) i Maszę (ur. 1874 rok). Berlinerowie mieszkali w kamienicy przy ulicy Szerokiej pod numerem 36, w domu Hersza Szlezyngiera. Symcha Berliner wyszła za mąż za pochodzącego z Kalisza Abrama Izaaka Klejna (ok. 1857-1887), syna Lejby i Frajdy. Ich syn Izrael urodził się w 1886 roku. Na początku lat 90. XIX wieku rodzina Berlinerów wyemigrowała do Anglii. Po śmierci Abrama Izaaka Symcha ponownie wyszła za mąż za pochodzącego z Płocka Abrahama Fassa, który był z zawodu tragarzem. Rodzina mieszkała w Liverpoolu. Symcha Berliner zmarła w 1925 roku. Izrael Klejn (Cyril Keene) ożenił się z Miriam Blumenthal (1885-1963). Zmarł w Reading, Berkshire, 4 stycznia 1942 roku.
Zdjęcia prezentujemy dzięki uprzejmości Sue Easter. Dziękujemy!
Od 19 września w Galerii P w Urzędzie Miasta Płocka dostępna będzie wystawa planszowa Józef Kwiatek i jego ulica, którą Fundacja Nobiscum zrealizowała w związku z przypadającą w tym roku 145. rocznicą urodzin Józefa Kwiatka (1874-1910). Wystawa została przygotowana w oparciu o materiały źródłowe dostępne […]
