Wilhelm i Filip Lubelscy
W 1832 roku w Płocku w rodzinie lekarza Filipa Lubelskiego i Wilhelminy z Frankensteinów przyszedł na świat Wilhelm Szymon Lubelski – przyszły lekarz psychiatra, zarazem działacz społeczny, ulubieniec warszawiaków, ceniony za swoją wszechstronną wiedzę, poczucie humoru i erudycję.
Wilhelm ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim, następnie studiował medycynę w Dorpacie. Naukę kontynuował w Wiedniu i Paryżu. W 1859 roku zamieszkał na stałe w Warszawie. W tym samym roku zaprezentował Radzie Lekarskiej Królestwa Polskiego rozprawę O bólu twarzowym (neuralgia faciei v. prosopalgia Fothergilli), za którą otrzymał tytuł doktora medycyny. W 1861 roku objął oddział kobiet epileptycznych w Szpitalu Dzieciątka Jezus, zaś w 1867 roku oddział dla kobiet obłąkanych. Był członkiem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego (przez kilka lat pełnił funkcję bibliotekarza). W 1864 roku wraz z grupą ośmiu psychiatrów powołał w ramach Towarzystwa Oddział chorób umysłowych, nerwowych i psychiatrii sądowej. Działał w komitecie budowy zakładu dla osób chorych psychicznie w Tworkach pod Warszawą. Był także członkiem Towarzystwa Nauk Lekarskich i Towarzystwa Lekarzy Niemieckich w Paryżu oraz Towarzystwa Paryskiego Lekarzy Polskich. W roku 1887 współorganizował wystawę higieniczną w Warszawie. Wilhelm Lubelski był znanym filantropem, zaangażowanym w działalność Towarzystwa Dobroczynności (lekarzem przytułków dla starców i kalek, sierot oraz dziewcząt).
Jego dorobek naukowy obejmuje głównie komunikaty i sprawozdania z dziedziny psychiatrii, neuropatologii, farmakologii i higieny, które ukazywały się na łamach czasopism polskich, francuskich i niemieckich. Publikował także artykuły popularnonaukowe w czasopismach nielekarskich. Był autorem pracy zatytułowanej Małżeństwo pod względem fyzjologii i hygieny, z dołączeniem uwag dyetetycznych nad wychowaniem niemowląt podług najlepszych źródeł (Warszawa, 1899 rok).
Zmarł w 1891 roku. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Ojcem Wilhelma był doktor Filip Lubelski (1787-1879) – działacz Haskali i zwolennik asymilacji ludności żydowskiej, pochodził z Zamościa. Studia medyczne ukończył w roku 1811 w Wiedniu ze stopniem doktora medycyny i chirurgii. Wcześniej, bo już w 1808 roku, wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego, biorąc udział we wszystkich kampaniach napoleońskich. W bitwie pod Lipskiem został zraniony kulą karabinową w rękę. W 1813 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Legii Honorowej “za pilność w pełnieniu obowiązków”. Został także odznaczony orderem Virtuti Militari oraz medalem św. Heleny. Z Płockiem był związany od około 1815 roku. Prowadził tu praktykę lekarską, a w 1831 roku założył w naszym mieście lazaret dla chorych i rannych żołnierzy. Po wybuchu powstania listopadowego zgłosił się ochotniczo do wojska. Pełnił obowiązki sztabowego lekarza w armii polskiej. Po upadku powstania powrócił do praktyki lekarskiej, którą prowadził w Płocku do 1840 roku. Przeniósł się następnie do Warszawy, gdzie pracował jako lekarz jeszcze w latach 50. XIX wieku.
Zmarł 5 lutego 1879 roku. Został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej.
