27 stycznia, w rocznicę wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau, obchodzimy Międzynarodowy Dzień Pamięci o Ofiarach Holokaustu. W tym dniu szczególnie pamiętamy o żydowskich mieszkańcach naszego miasta, którzy zginęli w płockim getcie, w Imielnicy, w obozie przejściowym w Działdowie, w getcie warszawskim, w obozie Auschwitz, w Treblince… Jak […]
Ada Holtzman (1951-2016) była córką Meira Holtzmana (1914-1998) i Rywci (Rywki) z Gostyńskich (1914-1969). Jej dziadek – Eliahu Holtzman (1866-1923) był żonaty z Raszą z domu Złotnik (1870-1937), która pochodziła ze znanej rodziny rabinackiej. Jej bratem był płocki rabin Jona Mordechaj Złotnik. Latem 1939 roku, […]
14 listopada 2022 roku to data premiery najnowszej publikacji wydanej przez Fundację Nobiscum – książki “Rachmonim bnei rachmonim. Płoccy Żydzi, dobroczynność i filantropia” autorstwa Gabrieli Nowak-Dąbrowskiej.
Licząca 340 stron publikacja stanowi prezentację wybranych inicjatyw podejmowanych przez płockich Żydów od XIX wieku do czasów powojennych, a także postaci żydowskich dobroczyńców, filantropów, ludzi niepospolitych, bezinteresownie działających dla dobra swojej społeczności. Podstawę źródłową książki stanowią archiwalia przechowywane w zasobie Archiwum Państwowego w Płocku, w tym Akta miasta Płocka, Akta stanu cywilnego wyznania mojżeszowego gminy wyznaniowej Płock oraz zespół archiwalny Rada Opieki Społecznej Guberni Płockiej. Uzupełnieniem archiwaliów jest prasa, w tym tygodnik “Izraelita” wydawany w latach 1866-1912 w Warszawie.
Książka została wydana w związku z przypadającą w 2022 roku 150. rocznicą powstania Szpitala Żydowskiego im. Izaaka Fogla oraz 120. rocznicą rozpoczęcia działalności przez Żydowskie Towarzystwo Dobroczynności. Publikacją tą chcemy przypomnieć współczesnym mieszkańcom naszego miasta sylwetki żydowskich aktywistów, których działania mogą być nadal inspirujące dla wszystkich, którym bliski jest etos społecznikostwa. Jest to zarazem kolejna książka fundacji, będąca próbą przywrócenia pamięci o społeczności żydowskiej Płocka, której dzieje sięgają 1237 roku.
Książka została wydana dzięki środkom własnym Fundacji Nobiscum i wsparciu naszych darczyńców – Arie Fuksa oraz Michaela Fuksa – w pierwszym, limitowanym nakładzie 100 sztuk. Dostępna będzie w cenie 45 zł począwszy od 14 listopada w siedzibie Płockiej Lokalnej Organizacji Turystycznej (Dom Darmstadt, Stary Rynek 8) oraz wysyłkowo – bezpośrednio w Fundacji Nobiscum (kontakt w sprawie wysyłkowej sprzedaży książki: info@fundacjanobiscum.eu)
Fiszel Gerszon Nordenberg urodził się 1 listopada 1895 roku, w rodzinie kupca Daniela Dawida Nordenberga i Hindy Michli Fliderblum, w domu pod numerem 41 przy dawnej ulicy Szerokiej. Swojego dziadka wspomina Neil Bass: 5 sierpnia 1917 roku, po włączeniu się Stanów Zjednoczonych do I wojny […]
Wystawa online “Rachmonim bnei rachmonim. Płoccy Żydzi, dobroczynność i filantropia” jest już dostępna: https://jewishplock.eu/rachmonim-bnei-rachmonim/ Organizator wystawy: Partnerem wystawy jest Archiwum Państwowe w Płocku. Wystawa została wpisana w program Europejskich Dni Kultury Żydowskiej: https://jewisheritage.org/event/rachmonim-bnei-rachmonim-the-charity-and-philanthropy-of-plock-jews
Znany przedwojenny aktor kabaretowy, monologista, parodysta, autor tekstów piosenek i skeczy oraz piosenkarz, urodził się w 1904 roku w Płocku jako Wolf Nożyca w rodzinie kupca Icka i Tauby Ruchli z domu Frydman. Nożycowie mieszkali przy Starym Rynku, w kamienicy pod numerem 21 (ostatnim znanym przedwojennym adresem Icka i Tauby Ruchli Nożyców był Stary Rynek 15). Wolf Nożyca odbył służbę wojskową w trzecim batalionie 32 pułku piechoty w Działdowie, podczas której m.in. grał w kółku dramatycznym podoficerów zawodowych. 11 września 1932 roku zawarł małżeństwo z pochodzącą z Chełma Lubelskiego 21-letnią Taubą Cymerman, córką kupca Arona i Gitli z Achtmanow. Rodzina Wolfa Nożycy była blisko związana z płockimi rodzinami Bomzonów i Brygartów (jego matka Tauba była przyrodnią siostrą Lejba Bomzona i Dwojry Ides Brygart z domu Bomzon).
Choć w dokumentach archiwalnych figuruje jako “nauczyciel” (niewykluczone, że był on absolwentem Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Króla Bolesława Krzywoustego w Płocku; przez pewien czas pracował także w szkole powszechnej, z której jednak został zwolniony w związku z utrzymywaniem bliskich kontaktów z uczennicami), Wolf Nożyca był jednym z najbardziej popularnych i lubianych aktorów komediowych żydowsko-polskich teatrzyków rewiowych i kabaretów. “Inteligentny, subtelny, bezkonkurencyjny humorysta-konferansjer, szermierz niezrównany żywego słowa, Benjaminek humoru” – jak pisano o nim na łamach “Trubadura Warszawy”, występował m.in. w Lublinie, Radomiu, Chełmie, Łodzi, Będzinie i Piotrkowie Trybunalskim. Nigdy jednak nie wystąpił w rodzinnym Płocku. Nazwisko Bolesława Norskiego-Nożycy było także znane za granicą, dzięki płytom nagranym dla „Syrena Record”.
W 1937 roku Bolesław Norski-Nożyca został oskarżony o plagiat, m.in. na łamach “Robotnika” z 2 października tego roku odnotowano: “Emanuel Schlechter, autor rewiowy i filmowy, przeglądając płyty w jednym z magazynów muzycznych, zauważył na płycie pt. „Milion zawodów” napis: „Kompozytor, autor i wydawca — Bolesław Norski-Nożyca”. Fakt ten zaskoczył Schlechtera, który napisał słowa do tej piosenki, muzykę zaś przed pięciu laty ułożył kompozytor amerykański, Olszanecki. „Milion zawodów” była to piosenka żydowska, której pierwotny tytuł brzmiał: „Dużo pracy — mało zarobku”. Przed 4 laty, do bawiącego wówczas we Lwowie Schlechtera zgłosił się Leo Fuks, artysta rewiowy, z prośbą o napisanie polskiego tekstu do wspomnianej piosenki. „Milion zawodów” w przekładzie Schlechtera, a w interpretacji Leo Fuksa, przez dłuższy czas święcił triumfy w ówczesnym teatrzyku rewiowym „Qui-Pro-Quo” i „Ananasie”. Po wyjeździe Fuksa do Ameryki, Norski-Nożyca nabył wspomnianą piosenkę od Leo Fuksa i produkował jako swoja własność na scenach i estradach. Ostatnio Norski-Nożyca nagrał ją na płytach firmy “Syrena-Electro” zmieniając częściowo tekst. W tym stanie rzeczy Schlechter zażądał za pośrednictwem ZAIKS-u od firmy “Syrena-Electro” wycofania płyt wspomnianej piosenki ze sprzedaży…”.
Podczas okupacji hitlerowskiej występował w getcie warszawskim, w teatrzykach i kawiarniach (m.in. Kawiarnia Artystów Rewiowych “Bon Apetit” przy Nalewki 37), był zapraszany na filantropijne imprezy kulturalne. Najprawdopodobniej został zamordowany w nazistowskim obozie koncentracyjnym w Lublinie.
2 sierpnia 2022 r. przypada 79. rocznica wybuchu powstania w Treblince. Marian Płatkiewicz wspominał: “Płocczanie byli filarem w powstaniu. Motek Perelgryc, płocczanin, mechanik rowerowy. Pracował w Treblince jako blacharz i mechanik rowerowy. On i kolega Łyk z Nowego Dworu oraz Budnik z bratem, podrobili klucz […]
W związku z tegorocznymi Europejskimi Dniami Kultury Żydowskiej, Fundacja Nobiscum zaprasza na wystawę online zatytułowaną “Rachmonim bnei rachmonim. Płoccy Żydzi, dobroczynność i filantropia”. Wystawa w języku polskim i angielskim dostępna będzie poprzez stronę JewishPlock.eu od 4 września 2022 r. Społecznikostwo płocczan ma długą tradycję. Ważną […]
Kamienica w stylu renesansowym przy ulicy Kolegialnej 9 została wzniesiona w latach 1885-1886 przez Annę z Heymanów Flatau (1838-1898) i jej męża Ludwika (1829-1890) – kupca zbożowego, przemysłowca i właściciela kantoru bankierskiego. Zarówno Anna, jak i Ludwik byli znanymi w Płocku filantropami m.in. fundatorami budynku przy ulicy Zduńskiej, w którym mieścił się przytułek dla starców i kalek.
W 1834 roku posesję oznaczoną numerem hipotecznym 321 przy ulicy Kolegialnej nabył pochodzący z Gołańczy kupiec Joachim (Nuchem) Flatau (1778-1865) wraz z żoną Braną z Nirenbergów. W 1836 roku małżonkowie wznieśli nową, piętrową kamienicę. Po śmierci Joachima połowę nieruchomości odziedziczyły jego dzieci: Maria, Itta vel Justyna, Dorota, Michla Tauba, Józef, Julian i Rozalia Anna. W wyniku publicznej licytacji ich część nabyła Brana z Nirenbergów. Na mocy kontraktu kupna sprzedaży z 1869 roku właścicielem nieruchomości został Ludwik (Liber) Flatau. Po jego śmierci nieruchomość odziedziczyła jego żona Anna wraz z czworgiem dzieci – Henrykiem, Julianem, Heleną i Edwardem. W 1898 roku właścicielami kamienicy zostali Henryk, Helena i Julian Flatau. W 1907 roku nieruchomość została sprzedana Jakubowi Neumarkowi, a od 1917 roku jej właścicielami byli Józef Rogozik i Dawid Szenwic, następnie Bank Przemysłowy Warszawski. W 1925 roku posesję przejęła Powiatowa Kasa Chorych w Płocku. Ostatnim przedwojennym właścicielem był Karol Popielawski.
Obecnie budynek jest siedzibą Urzędu Stanu Cywilnego.
Cyrla (Czesława) Graubart urodziła się 29 marca 1894 roku, jako córka Szoela i Sury Marii z domu Fabjan małżonków Bruzdów. W 1911 roku ukończyła 7-klasowe gimnazjum rządowe w Warszawie. W grudniu tego roku po złożeniu egzaminu zawodowego otrzymała świadectwo “domowej nauczycielki”. W styczniu 1913 roku, […]
