Zygmunt Perkahl (1848-1902) – ordynator i nadzorca szpitala żydowskiego im. Izaaka Fogla w Płocku, lekarz Gimnazjum Gubernialnego, od 1899 roku prezes Płockiego Towarzystwa Lekarskiego. Był jednym z organizatorów Resursy Miejskiej w Płocku. Zygmunt Perkahl cieszył się ogólnym uznaniem płocczan, uchodził za człowieka zacnego charakteru, bezinteresownego, […]
Doktor medycyny Dawid Wassercug urodził się we Włocławku w 1857 roku, jako syn Salomona i Nechy z Nirensztejnów. Ukończył tu gimnazjum, następnie wstąpił na Cesarski Uniwersytet Warszawski. W 1880 roku, jeszcze jako student, napisał rozprawę konkursową zatytułowaną „O pęcherzu moczowym”, za którą otrzymał złoty medal. […]
W ramach projektu Szkoła Dialogu uczennice Zespołu Szkół Usług i Przedsiębiorczości w Płocku wykonały mapę, na której znalazło się wiele lokalizacji związanych z historią płockich Żydów. Warto dodać, że mapa jest samodzielną pracą uczennic, wykonaną pod kierunkiem opiekunek grupy oraz Doroty Cieślik, która prowadziła zajęcia z ramienia Szkoły Dialogu. Bardzo cieszy nas fakt, że źródłem wiedzy pomocnym w przygotowaniu mapy okazał się portal JewishPlock.eu!
Uczestniczki projektu: Klaudia Bańka, Alicja Dudkiewicz, Julka Bigos, Wiktoria Gajewska, Magdalena Kalińska, Malwina Kurkowska, Wiktoria Tomaszewska, Natalia Wolińska.
Opiekunki grupy : Elżbieta Bieniek i Elżbieta Beata Władyniak.
Bezpośredni link do mapy: https://www.google.com/maps/d/u/0/edit?mid=1WVgpY_TY0DraZ8f-2F1YZMxr7c6eAFoK&usp=sharing
Każdego, kto prowadzi zajęcia edukacyjne w tematyce historii płockich Żydów i chciałby wykorzystać materiały z naszej strony, a także zasięgnąć dodatkowych informacji bądź rozwiać wątpliwości, serdecznie zapraszamy do kontaktu. Jako Fundacja Nobiscum oferujemy wszystkim zainteresowanym nieodpłatną pomoc w tym zakresie. Kontakt: info@jewishplock.eu bądź info@fundacjanobiscum.eu.
Cecylia (Celina) Kempner urodziła się w Płocku 13 listopada 1880 roku, jako córka księgarza Ludwika i Tauby z Konów. Była działaczką Polskiej Partii Socjalistycznej. Jak wspomina Kazimierz Askanas, Celina Kempner, absolwentka Gimnazjum Żeńskiego w Płocku, znana była w mieście jako „Cechna”. Popularność zawdzięczała gruntownemu wykształceniu […]
Efroim Isser vel Izydor Wasserman (1848-1921) – syn Szlamy i Dobry z domu Wróbel, żonaty z Blimą vel Balbiną z domu Goldberik, płocki księgarz, drukarz i działacz społeczny. W latach 1872-1887 prowadził księgarnię w domu Rubina Sigelberga przy ulicy Grodzkiej. W 1876 roku założył drukarnię, […]
Nieruchomość położona w Płocku przy ulicy Sienkiewicza (dawniej ulica Więzienna) 48, po jej północnej stronie, stanowi część dawnego zespołu budynków Fabryki Maszyn Rolniczych Sarny. Przedsiębiorstwo było zlokalizowane na placach oznaczonych dawnymi numerami hipotecznymi 237, 192, 193 litera B oraz 183. Moszek Szlama Sarna był ich właścicielem na mocy aktów z dnia 23 lipca 1878 roku, 10 listopada 1882 roku, 19 września 1883 roku oraz 5 marca 1900 roku.
Moszek Szlama Sarna (1838–1908) – płocki przemysłowiec, był synem Issera Szai, majstra blacharskiego, i Chany z domu Purzyczka. Jego żoną była Fajga z domu Ejzenberg (ur. 1838), z którą miał czworo dzieci: trzech synów – Izydora (ur. 1876), Saula (ur. 1880), Szymona (ur. 1881) oraz córkę Adelę (ur. 1883). Sarna od najmłodszych lat interesował się rolnictwem i jego mechanizacją. Odbył wiele podróży po Europie, a po powrocie do Płocka cały swój kapitał wynoszący 100 rubli zainwestował w maszyny rolnicze (wialnie) z Gdańska. Następnie zaczął sprowadzać z poznańskiego pługi, młocarnie i siewniki, które sprzedawał okolicznym rolnikom. W latach 60. XIX wieku założył mały warsztat reparacyjny, w którym naprawiał maszyny rolnicze, sprowadzane z zagranicy oraz z Fabryki Cegielskiego w Poznaniu. Już w 1864 roku na wystawie przemysłowo-rolniczej w Warszawie za eksponowane narzędzia rolnicze otrzymał medal za dokładne wyrabianie maszyn rolniczych do praktycznego użytku. Zakład stopniowo rozbudowywał się, a w 1870 roku jego warsztaty zostały przekształcone w Fabrykę Maszyn i Narzędzi Rolniczych w Płocku. Według reklamy prasowej zamieszczonej na łamach „Kalendarza Płockiego” na rok 1876, firma Sarny posiadała znaczny wybór najpraktyczniejszych maszyn i narzędzi rolniczych, między którymi szczególnie odznaczały się pługi oryginalne wrzesińskie, brony, drapacze, pogłębiacze, ekstyrpatory, kultywatory Colemana, siewniki Robilarda Bennajda, Drewitza, kopaczki do kartofli patentowane, żniwiarki i żniwiarko-kosiarki, maneże i młockarnie, siekacze, szarpacze, rozdrabiacze, pompy, sikawki, torfiarki, wozy i bryczki. W 1870 roku w zakładzie Sarny pracowały 23 osoby, w 1885 roku – 50, w 1899 roku – 65, a w 1914 roku – 77.
W lutym 1881 roku Moszek Szlama Sarna zwrócił się do Magistratu miasta Płocka z prośbą o wyrażenie zgody na pobudowanie na jego placu między ulicą Więzienną i Królewiecką zakładu odlewniczo-metalurgicznego. Była to pierwsza w mieście odlewnia żeliwa, w której zatrudnieni giserzy wykonywali odlewy w lejarni do produkcji maszyn rolniczych. Na łamach „Korespondenta Płockiego” Sarna umieścił reklamę swojej lejarni żelaza, funkcjonującej przy fabryce maszyn rolniczych, według której rozpoczęła ona pracę 1 lipca 1881 roku. Odlewnia wyposażona była w jeden piec ludwisarski o dwóch upustach. Surowiec na odlewy Sarna sprowadzał z Anglii i Szkocji. Firma Sarny polecała znaczny wybór praktycznych maszyn i narzędzi rolniczych po przystępnych cenach, żelazo wszelkiego gatunku, węgle kamienne, cement, lak, tekturę asfaltową, smołę kamienną, nasiona rolnicze, worki na zboże, wagi decymalne oraz wszelkie towary galanteryjne żelazne. Asortyment obejmował także nasiona pastewne.
W 1883 roku Moszek Szlama Sarna wzniósł na terenie swojej nieruchomości kuźnię oraz warsztat ślusarski. W 1884 roku został sporządzony projekt (niezachowany) na wzniesienie frontowego, jednopiętrowego domu mieszkalnego, z dachem krytym blachą żelazną, przy ulicy Więziennej. Jego autorem był architekt Konrad Bałaziński (1850–1885). W tym samym czasie w podwórzu nieruchomości została wzniesiona jednopiętrowa oficyna przeznaczona na biuro fabryki narzędzi rolniczych. W 1885 roku Sarna przeniósł handel żelazem do budynku przy ulicy Więziennej – na elewacji kamienicy widoczne są jeszcze dziś fragmenty reklamy z napisem „skład żelaza”.
W tym samym roku Moszek Szlama Sarna prezentował produkowane przez swoją firmę maszyny rolnicze podczas wystawy rolniczo-przemysłowej w Warszawie. Ekspozycja Sarny została uhonorowana brązowym medalem, którego rysunek pojawia się w reklamach fabryki umieszczanych na łamach lokalnej prasy. Kolejny brązowy medal Sarna otrzymał w 1899 roku na ekspozycji prezentowanej w Płocku, za dążenie do coraz większego udoskonalenia swych wyrobów, za wprowadzenie samo smarujących się panewek przyrządów przy młocarniach i przedstawieniu na wystawie kolekcji odlewów własnego wyrobu.
Jesienią 1888 roku Moszek Szlama Sarna zwrócił się do Magistratu miasta Płocka z prośbą o wyrażenie zgody na wzniesienie na terenie jego nieruchomości murowanej jednopiętrowej oficyny. W 1889 roku wystąpił z kolei z prośbą o wyrażenie zgody na budowę murowanej dwupiętrowej oficyny wraz z jednopiętrową przybudówką. W 1893 roku na terenie nieruchomości został wzniesiony dwukondygnacyjny budynek przeznaczony na magazyny zakładów metalurgiczno-odlewniczych. W 1900 roku Moszek Szlama Sarna wzniósł dobudówkę do części piętrowego, murowanego, frontowego domu mieszkalnego oraz nowy murowany jednopiętrowy budynek mieszczący warsztat ślusarski i stolarski, a także skład dla narzędzi i maszyn rolniczych. Na początku XX wieku nieruchomość Moszka Szlamy Sarny została zelektryfikowana, założono także urządzenia wodociągowe i kanalizacyjne. W 1905 roku na terenie nieruchomości zostały wzniesione nowe murowane dwupiętrowe magazyny oraz murowane piętrowe warsztaty z dachem krytym papą. Przed sierpniem 1907 roku na placu Sarny został wzniesiony nowy murowany budynek mieszczący ślusarnię i stolarnię, z dachem krytym papą oraz zostały przebudowane: murowany budynek, w którym mieścił się kocioł parowy i parowa maszyna, z dachem krytym papą, murowany budynek mieszczący warsztat, z dachem krytym papą, z drewnianą przybudówką krytą deskami oraz murowana oficyna z pomieszczeniami mieszkalnymi i składem żelaza, z dachem krytym dachówką. W 1909 roku frontowa kamienica przy ulicy Więziennej została nadbudowana o jedno piętro. Przebudowano zarazem schody w domu frontowym oraz w części oficyny mieszkalnej, przylegającej do domu frontowego.
Moszek Szlama Sarna zmarł 18 października 1908 roku. Został pochowany na miejscowym cmentarzu żydowskim. Płocka prasa napisała wówczas: „Zmarły zasłużył na dobre uznanie za swoją działalność, zmierzającą ku rozwojowi przemysłu krajowego. Jego wyroby zdobywały nagrody i uznanie na wystawach rolniczych krajowych. Podkreślić należy dobre stosunki zmarłego ze współpracownikami”.
Po śmierci Moszka Szlamy Sarny nieruchomość odziedziczyły jego dzieci: Izydor Sarna, Saul (Stanisław) Sarna i Adela po mężu Gufnagel (na mocy protokołu zamknięcia postępowania spadkowego z dnia 5 kwietnia 1910 roku). Adela Gufnagel swoje prawa do spadu odstąpiła swoim braciom za sumę 7900 rubli. Następnie Izydor Sarna nabył od swojego brata Saula jego niepodzielną część nieruchomości za kwotę 50 000 rubli i na mocy aktu z dnia 28 października 1911 roku zapisany został jej właścicielem.
W 1911 roku fabryka Sarny brała udział w wystawie rolniczej w Mławie, zarazem uruchomiła tu swoją filię ze stałą wystawą swoich wyrobów. Z tej okazji miesięcznik „Świat” przypomniał drogę rozwojową fabryki, zaznaczając, iż z małego warsztatu do reperacji narzędzi rolniczych w roku 1870, stał się on dużym zakładem przemysłowym, w którym zatrudnienie znalazło 120 osób. Przed wybuchem I wojny światowej firma kierowana przez Izydora Sarnę stała u szczytu rozwoju technicznego i handlowego odgrywając znaczną rolę w rodzimej produkcji. Sarna brał aktywny udział w urządzaniu wystaw i pokazów rolniczych współpracując z różnymi organizacjami rolniczymi.
Izydor Sarna był absolwentem Wyższej Szkoły Inżynieryjnej w Mittweide. Po ukończeniu studiów był stażystą w fabryce Mac Cornicka w Stanach Zjednoczonych. Opracował technologię produkcji nowych maszyn rolniczych. Był wybitnym konstruktorem, który przyczynił się do rozwoju i modernizacji przedsiębiorstwa odziedziczonego po ojcu. Maszyny rolnicze z jego fabryki były eksportowane m. in. do Niemiec i Rosji. Izydor Sarna był zarazem znanym w Płocku filantropem. Był m. in. członkiem Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Pracowników Handlowych Wyznania Mojżeszowego. W 1914 roku współtworzył Komitet Niesienia Pomocy Żydom w Płocku, był członkiem Komitetu Obywatelskiego miasta Płocka, od 1915 roku zasiadał w Radzie Gminy Żydowskiej. W 1917 roku został wybrany członkiem Rady Miejskiej Płocka. Działał także w Towarzystwie Kredytowym w Płocku, wspierał finansowo Szkołę Niedzielno-Handlową.
W 1927 roku Fabryka Maszyn i Narzędzi Rolniczych Sarny, zlokalizowana w centrum miasta między ulicami Sienkiewicza, Królewiecką i Bielską, posiadała trzy silniki parowe i elektryczne o sile 65 HP i 70 maszyn pomocniczych. Ogółem zatrudniała 105 osób, zaś liczba wyprodukowanych w 1926 roku maszyn wynosiła 2000 sztuk. Fabryka zajmowała się produkcją prostych maszyn i urządzeń, takich jak kultywatory, brony zwyczajne, wypielacze, grabie konne, siewniki, młocarnie cepowe czy wialnie i młynki do czyszczenia zboża.
W 1929 roku Fabryka Maszyn i Narzędzi Rolniczych Sarny brała udział w Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, podczas której prezentowała młocarnie, wialnie, sieczkarnie, kieraty oraz narzędzia rolnicze.
Według spisu sporządzonego w roku 1931, w kamienicy frontowej przy ulicy Sienkiewicza 48 (wówczas numer policyjny 28) mieszkał właściciel fabryki wraz z żoną Edą (ur. 1890) i córką Anną Felicją Różą (ur. 1930) oraz najbliższymi współpracownikami. Eda Sarna, żona Izydora, była znaną płocką działaczką, czynnie angażującą się w pracę Towarzystwa Opieki nad Dziećmi Żydowskimi w Płocku.
W pierwszych tygodniach okupacji hitlerowskiej fabryka Sarny nadal prowadziła produkcję. Niemcy pozostawili Izydora Sarnę jako fachowca. Pod koniec 1939 roku opuścił wraz z rodziną Płock. Fabryka Sarny, wraz z dwiema innymi działającymi w okresie międzywojennym w Płocku – Maurycego Marguliesa oraz Pawła Urbańskiego, pod koniec 1939 roku weszła w skład jednego przedsiębiorstwa pod nazwą Maschinen Industrie.
Po zakończeniu II wojny światowej, postanowieniem Pełnomocnika Rządu dla Spraw Gospodarki Nr XVIII/09/27 z dnia 19 lutego 1945 roku, nieruchomość przy ulicy Sienkiewicza 48 została włączona w obręb Płockich Zakładów Przemysłowych. Zakład podporządkowano Zjednoczeniu Przemysłu Metalowego i Elektronicznego na Okręg Łódzki w Łodzi. Na mocy postanowienia Ministerstwa Przemysłu i Handlu z dnia 15 września 1948 roku otrzymał nazwę „Fabryka Maszyn Żniwnych – Przedsiębiorstwo Państwowe Wyodrębnione w Płocku”.
W posesji fabrycznej przy ulicy Sienkiewicza 48 przydzielano mieszkania pracownikom Płockich Zakładów Przemysłowych. W 1976 roku budynki odlewni zespołu Fabryki Maszyn Rolniczych Sarny zostały wpisane do rejestru zabytków. Kamienica położona przy ulicy Sienkiewicza 48, należąca do miasta, została kilka lat temu przekazana Miejskiemu Towarzystwu Budownictwa Społecznego.
Bibliografia:
Dzieje Płocka, t. 2, red. M. Krajewski, Płock 2006
Grzymałowski S., Chorzewski K., Produkcja maszyn i narzȩdzi rolniczych w Polsce w latach 1805-1918, Wrocław 1970
Jewsiewicki B., Koliński J., Przemysł miasta Płocka i powiatu płockiego w świetle rosyjskich statystyk urzędowych końca XIX wieku, „Notatki Płockie” 1968, nr 14
Kalendarz Płocki na rok przestępny 1876, Warszawa 1875
Lista członków Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskiem w roku 1861, wyd. Towarzystwo Rolnicze w Królestwie Polskim, [b.m.w.] 1861
Nowak G. Wojciechowska A., Żydowski Płock – architektoniczne wizje i realizacje, Płock 2014
Nowowiejski A.J., Płock. Monografia historyczna, Płock 1931
Papierowski A.J., Organizacje i instytucje społeczne i polityczne w Płocku w latach 1905-1914, Płock 2010
Powszechna Wystawa Krajowa w Poznaniu maj – wrzesień 1929. 2, Katalog rolniczy Cz.1 Ogólny, Poznań 1929
J. Przedpełski, Żydzi płoccy. Dzieje i martyrologia 1939-1945, Płock 1993
Przedpełski J., Stefański J., Żydzi płoccy w dziejach miasta, Płock 2012
Sprawozdanie Zarządu Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Subiektów Handlowych Wyznania Mojżeszowego w Warszawie za 1902 rok. Ogólne zebranie członków dnia 10 (23) maja 1903 roku: rok 47 istnienia, Warszawa 1903
Stefański J., Dzieje Fabryki Maszyn Żniwnych im. Marcelego Nowotki w Płocku 1870-1977, Warszawa 1986
W zbiorach Archiwum Akt Nowych, w zespole archiwalnym Zbiór akt osobowych działaczy ruchu robotniczego pod sygnaturą 16266 znajduje się dokumentacja dotycząca płocczanina Adolfa Adama Goldberga (1865-1933). Ten pochodzący z asymilowanej żydowskiej rodziny kupieckiej działacz polityczny, zarazem brat znanego poety i krytyka sztuki Mieczysława Goldberga, pozostawił […]
Bolszewicy nacierali na miasto. Słychać było strzały artylerii. Lada chwila mogli dotrzeć do nas. W naszym domu na pierwszym piętrze były biura intendentury wojskowej. Pracowało tam kilku oficerów Polaków i dwaj bracia Narwowie – Żydzi. Lokatorzy – Polacy zabrali oficerów polskich, przebrali ich w cywilne […]
Pierwsza historyczna wzmianka świadcząca o obecności Żydów w Płocku pochodzi z 1237 roku. Zachowała się ona w dokumencie lokacyjnym miasta, wystawionym przez biskupa Piotra I, w którym ustalono, że granice miasta są zaś od grobów, które są wzdłuż drogi prowadzącej do Czerwińska, aż do studni kościoła Wojsławy i drugiej studni żydowskiej i całego ogrodzenia, które prowadzi do wspólnej drogi znajdującej się obok kościoła dominikanów. Zorganizowana gmina żydowska w Płocku powstała dopiero w wieku XVI. Żydzi mieszkali wówczas przy ulicy Żydowskiej, położonej równolegle do Starego Rynku, po jego wschodniej stronie. W XVII wieku powstała wydzielona administracyjnie enklawa ludności żydowskiej w Płocku, obejmująca ulicę Żydowską, Bielską i Tylną oraz płytkie działki na zapleczu parcel przyrynkowych, tworzące drugi front ulicy Żydowskiej. Z 1803 roku zachował się plan „miasta żydowskiego” w Płocku, ukazujący kwartał miasta między ulicami Żydowską, Bielską, Jerozolimską i Tylną. Według planu dzielnica żydowska obejmowała 77 posesji.
W 1793 roku, w wyniku drugiego rozbioru Polski, Płock dostał się pod panowanie Prus. W latach 1793-1809 rząd pruski, dążąc do rozszerzenia obszaru zurbanizowanego poprzez uporządkowanie i przyłączenie przedmieść, opracował kilka planów regulacji miasta, uwzględniających wyburzenie średniowiecznych murów obronnych wokół śródmieścia, które wówczas mocno krępowały komunikację i rozwój Płocka. Linię zabudowania ulicy Kwiatka oznaczono na najstarszym zachowanym planie miasta Płocka wykonanym w 1793 roku przez inspektora budownictwa Göppnera. Na znacznej długości nowo projektowana ulica była równoległa do muru obronnego, załamywała się na wprost pałacu biskupiego i dochodziła do ulicy Tumskiej. Projekt ulicy Kwiatka pojawia się następnie na planie budowniczego Schönwalda z 1798 roku – ulica Kwiatka zaczyna się tu przy bramie Wyszogrodzkiej, u wylotu ulicy Tadeusza Kościuszki, i biegnie równolegle do murów obronnych, obejmując z obu stron fosę. Ówczesne pruskie władze zaaprobowały i w znacznej mierze urzeczywistniły projekt regulacji miasta sporządzony w 1803 roku przez Schmida – ulica Kwiatka została tu zaprojektowana z utworzeniem sporego placu pomiędzy ulicą Bielską i placem Reformackim.
8 listopada 1811 roku książę warszawski Fryderyk August wydał dekret, na mocy którego w Płocku utworzono rewir żydowski. Artykuł I dekretu określał ulice, na których ludność wyznania mojżeszowego mogła mieszkać. Były to: Jerozolimska (od Rynku Staromiejskiego do ulicy zwanej Przykop), Synagogalna, Tylna, Przykop (od Bielskiej aż do Tumskiej), Więzienna (od klasztoru oo. Reformatów do Tumskiej), Ostatnia (od Reformatów do Tumskiej), Bielska (od Przykopu „aż w pole”) oraz Mojżeszowa (od Przykopu do Ostatniej).
Spośród wyżej wymienionych główną ulicą dzielnicy żydowskiej, zarazem główną ulicą Płocka łączącą nową dzielnicę ze starym miastem, stała się ulica Przykop. Ulicę tę zwano następnie Nową (nazwa współistniała z nazwą pierwotną), niekiedy stosowano określenie „ulica Nowa nad Przykopem”. W latach 30. XIX wieku ulicę zaczęto nazywać Szeroką, co stanowiło odzwierciedlenie jej charakteru topograficznego. W połowie XIX wieku ulica Szeroka, którą nazywano bazarem miasta, była jedną z najbardziej zabudowanych ulic Płocka.
W 1935 roku przemianowano ją na ulicę Józefa Kwiatka, aby uczcić pamięć działacza socjalistycznego i dziennikarza, który urodził się w Płocku w 1874 roku i mieszkał wraz z rodziną w domu pod numerem 45. W czasie II wojny światowej nastąpiła ponowna zmiana jej nazwy na Breite Strasse. W 1940 roku weszła w skład getta, które Niemcy zlikwidowali w 1941 roku, wywożąc do obozów zagłady tysiące płockich Żydów. 23 marca 1994 roku, w trakcie obrad Komisji ds. Nazewnictwa Ulic, pojawiła się propozycja przywrócenia ulicy Kwiatka nazwy Szeroka, która jednak upadła.
Ulicę Kwiatka przed wojną porównywano do warszawskich Nalewek. Był to ruchliwy trakt komunikacyjny, z licznymi sklepami, warsztatami, punktami usługowymi i gastronomicznymi. Według danych z roku 1937 działało tu 145 placówek handlowych i zakładów rzemieślniczych różnych branż.
Ulica Józefa Kwiatka stanowiła serce żydowskiej dzielnicy w Płocku. Przy ulicy funkcjonowała szkoła żydowska (bożnica), prywatne domy modlitwy, chedery, siedziby m. in. Żydowskiego Stowarzyszenia Pogrzebowego Bieker Chajlim, Żydowskiego Towarzystwa Gimnastyczno-Sportowego Makabi oraz Stowarzyszenia Robotniczego Wychowania Fizycznego „Jutrznia”. Płocczanie pochodzenia żydowskiego byli nie tylko właścicielami kamienic przy ulicy Kwiatka, ale dominowali wśród jej mieszkańców oraz właścicieli placówek handlowych i zakładów rzemieślniczych. Księgi ludności stałej miasta Płocka odnotowują (dla okresu 1878-1897) ponad 13,700 osób pochodzenia żydowskiego zameldowanych przy ulicy Szerokiej. Z kolei spis sporządzony w przededniu II wojny światowej wykazał 3378 osób mieszkających przy tej ulicy. Wśród licznych mieszkańców nie brakowało osób wybitnych, takich jak Aron Pinkus Kohnsztam, Artur Ber, Mieczysław Themerson czy Józef Kwiatek, którzy na trwałe zapisali się w historii miasta.
W drugiej połowie XX wieku ulica Józefa Kwiatka została przebudowana: wymieniono i rozbudowano podziemne sieci wodno-kanalizacyjne, centralnego ogrzewania, gazu, kabli telekomunikacyjnych i energetycznych. Od wiosny 1997 roku do końca września 1999 roku wybudowano ciąg stylizowanych kamieniczek o charakterze mieszkalno-usługowym pomiędzy ulicą Kwiatka i Staromiejską. W lutym 2005 roku opracowano wstępny kompleksowy plan rewitalizacji Starego Miasta, w którym poza dzielnicą staromiejską z okresu średniowiecza z placami Stary Rynek, plac Gabriela Narutowicza i Plac Trzystu Straconych, objęto nabrzeże Wisły wraz ze skarpą wiślaną, a także m. in. całą ulicę Tumską i Józefa Kwiatka. W drugim półroczu 2006 roku wykonano remont elewacji budynku przy ulicy Józefa Kwiatka 9. W ramach rewitalizacji Starówki we wrześniu tego samego roku została wyremontowana i zmodernizowana zabytkowa pierzeja przy ulicy Józefa Kwiatka 15–25, z narożną kamienicą zwaną Domem Rabina. W konkursie Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa Budowa Roku 2006 MTBS sp. z o. o. w Płocku otrzymało wyróżnienie za rewitalizację tego obiektu. Największą inwestycją w obrębie Starego Miasta prowadzoną w ramach rewitalizacji tego rejonu Płocka była budowa w latach 2009-2012 kompleksu kamienic u zbiegu ulic Sienkiewicza, Bielskiej i Kwiatka zwanych Złotym Rogiem.
Bibliografia:
Nowak-Dąbrowska G., Okno na Kwiatka. Ulica Józefa Kwiatka w Płocku od początku XIX wieku do 1939 roku – ludzie i zabudowa, Płock 2019
Nachman Celner (Selner) urodził się w 1874 roku w Raciążu, jako syn Szmula (1824-1893) i Chany Ruchli z domu Tajfel. Z zawodu był krawcem-czeladnikiem, który z przerwami pracował w Londynie. Z miastem tym związany był także jego krewny Wolf Majer Celner (ur. 1839 rok), który […]
