POPRZEDNIA STRONA NASTĘPNA STRONA
Hersz Herman Szenwic (1877-1927), syn Manchajma i Tauby Itty z Borensztejnów, był żonaty z Felicją z domu Kon (ur. 1886), córką Lewka i Itty Marii z Kunigów. Małżonkowie mieli dwie córki: Eugenię i Sarę vel Stefanię, które urodziły się kolejno w 1908 i 1912 roku w Płocku. Hersz Herman Szenwic zajmował się zawodowo kupiectwem, a po urodzeniu drugiej córki, przeniósł się na stałe z rodziną do Łodzi – dynamicznie rozwijającego się centrum przemysłu włókienniczego w Europie Wschodniej, gdzie prowadził firmę w branży tekstylnej.
Jak odnotowano na łamach „Głosu Porannego” z 29 listopada 1931 roku:
W bieżącym miesiącu 30-lecie swego istnienia obchodzi znana na tutejszym rynku fabryka wyrobów trykotowo-dzianych H. Szenwic, sklep detaliczny Piotrkowska 128, która zaskarbiła sobie uznanie szerokich warstw ludności. Chcąc udostępnić wszystkim, nawet najmniej zamożnym, zaopatrzenie się w swe wyroby, począwszy od poniedziałku 30 b. m. urządza wyprzedaż w specjalnym lokalu przy ul. Piotrkowskiej 128 w podwórzu, ustanawiając ceny na przeciąg 1 tygodnia wprost rewelacyjnie niskie.
Ta sama gazeta 24 grudnia 1936 roku donosiła:
Firma istnieje 30 lat. Wyrabia pulowery, swetry, artykuły sportowe z najlepszych krajowych i zagranicznych surowców według ostatnich modeli paryskich i wiedeńskich. Firma góruje nad innymi firmami w tej branży tym, że posiadając własną wytwórnię, jest w możności wykonać każde zamówienie na miarę, w ciągu 2-3 dni.
Po śmierci Hersza Hermana Szenwica pracownia dzianych wyrobów zmieniła nazwę na „Herman Szenwic, Spadkobiercy”. Spadkobierczyniami Hersza Hermana były Felicja z Konów Szenwic, Eugenia Szenwic, która wyszła za mąż za Władysława Teszuera oraz Sara vel Stefania Szenwic, która na mocy aktu sporządzonego w kancelarii Notariusza Chełmickiego dnia 24 kwietnia 1934 roku cały swój udział w przedsiębiorstwie scedowała na rzecz matki i starszej siostry.
Swoje życie osobiste i zawodowe z Łodzią związał także Majer (Maks) Szenwic (1874-1938), syn Markusa i Augusty z Ginsbergów. W 1911 roku ożenił się ze Stefanią Glazer. Mieszkał przy ulicy Piotrkowskiej 182. Był wspólnikiem „Domu Handlowo Ekspedycyjnego Kaftal Heyman i S-ka z ograniczoną odpowiedzialnością” z siedzibą przy ulicy Sienkiewicza 13, wspólnikiem „Łódzkiego Towarzystwa wyrobów waty i bandaży „Ataw” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” (celem przedsiębiorstwa zlokalizowanego przy ulicy Nowo-Zarzewskiej 5 była fabrykacja waty i bandaży oraz prowadzenie przędzalni), wspólnikiem „Łódzkiego Towarzystwa wyrobów dzianych i pończoszniczych „Trykot” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” przy ulicy Ludwiki 63, które zajmowało się fabrykacją i sprzedażą wyrobów dzianych i pończoszniczych. Był także członkiem zarządu „Biura Ekspedycyjno-Agenturowego „Kosmos” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”, „Spółki Akcyjnej dla Handlu i wyrobu towarów jedwabnych i bawełnianych” Maurycy Tauman w Łodzi” oraz „Fabryki Wódek i Likierów „Albin”, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”. Maks Szenwic był również właścicielem istniejącej od 1 września 1926 roku firmy „Maks Szenwic. Agentura” z siedzibą przy ulicy Al. Kościuszki 37.
Majer (Maks) Szenwic zapisał się na kartach historii miasta Łodzi jako działacz społeczny o niespożytej energii: skarbnik Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Pracowników Handlowych miasta Łodzi, jeden z założycieli i wieloletni wiceprezes Centralnego Stowarzyszenia Właścicieli Nieruchomości m. Łodzi, oraz wiceprezes Komitetu Nadzorczego Towarzystwa Kredytowego m. Łodzi. Znany był zwłaszcza powszechnie z mistrzowskiego prowadzenia, nieraz w bardzo ciężkich warunkach, ogólnych zebrań w Towarzystwie Kredytowym m. Łodzi, którym zwykle przewodniczył.
