POPRZEDNIA STRONA POWRÓT DO POCZĄTKU
Roman Szenwic (1917-1977) od 1940 roku był adwokatem św. Roty Rzymskiej, żołnierzem 2 Korpusu Polskiego. Był autorem wielu artykułów z zakresu prawa kanonicznego. Brał czynny udział w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów we Włoszech, pełniąc przez niemal 30 lat funkcję sekretarza zarządu. Współtworzył Związek Polskich Organizacji Niepodległościowych – naczelnej organizacji Polonii włoskiej. Został odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim „Polonia Restituta”, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kombatanckim.
Aniela Stella Klara Szenwic urodziła się 11 listopada 1913 roku w Warszawie. Uczęszczała do szkoły sióstr Nazaretanek i uzyskała trzy stopnie naukowe z najwyższymi ocenami na Uniwersytecie Neapolitańskim: z filozofii, filologii i literatury. Mówiła biegle po polsku, włosku, angielsku, niemiecku, francusku i arabsku. Pracowała dla tajnego archiwum Watykanu, zanim została aresztowana i internowana przez faszystowski reżim, początkowo w Villa Sorge w Lanciano. Została oficjalnie aresztowana w Positano za kontakty z niemieckimi dysydentami, jednak twierdziła, że stało się tak dlatego, że odrzuciła miłosne zaloty miejscowego przywódcy faszystowskiego.
Cały czas wojny spędziła w więzieniu lub jedynie częściowo na wolności. Tam poznała swojego przyszłego męża Enrico Viglię, który również przebywał w Lanciano za działalność antyfaszystowską. Podczas pobytu w więzieniu poznała Marię Eisenstein, która wspomniała o niej w swojej autobiograficznej książce „Internowany numer 6” wydanej przez CPL w 2021 roku.
Enrico został później wysłany do obozu koncentracyjnego Mauthausen przez faszystów za próbę uwolnienia żydowskiego przyjaciela w Bolonii. Resztę wojny spędził w obozie.
Po wojnie Aniela Stella Klara była podejrzewana o bycie sowieckim szpiegiem. Zachowały się akta tajnych służb wspominające o jej wizytach w domu Palmiro Togliatiego – sekretarza włoskiej partii komunistycznej, co miało prawdopodobnie związek z tłumaczeniami, które wykonywała dla niego zawodowo. Podejrzenia były mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że całe życie nienawidziła komunizmu, tak samo jak nazizmu i faszyzmu.
Od 1968 roku Aniela Stella Klara mieszkała z córką w Libanie. Zmarła w 1986 roku w Rzymie.
Była kochana i podziwiana przez wszystkich, którzy ją znali. Była znana z tego, że nigdy nie była nieżyczliwa dla kogokolwiek, kogo spotkała w życiu. Aniela Stella Klara nigdy nie opowiadała o swojej historii podczas wojny, jej rodzina odkryła ją dopiero po przypadkowym przeczytaniu cytatów Marii Eisenstein w książce „Luci e Ombre” włoskiego historyka Gianniego Orecchioni.
