POPRZEDNIA STRONA NASTĘPNA STRONA
Feliks Szenwic (1891-1936), syn Izydora i Ryfki Łaji (Róży) z Holcbergerów, był romanistą i prawnikiem, od 1928 roku profesorem historii prawa rzymskiego na Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Zajmował się zagadnieniami recepcji prawa rzymskiego w różnych porządkach prawnych. Prowadził kancelarię adwokacką w Warszawie przy ulicy Nowogrodzkiej 40, pod jednym z najbardziej prestiżowych adresów przedwojennej Warszawy.
Feliks Szenwic ożenił się z Emilią Feinkind (1889-1972), córką Majera Salomona Feinkinda, przedsiębiorcy, właściciela m. in. Towarzystwa Akcyjnego Wytwórni Firanek i Wyrobów Koronkowych „M.S. Feinkind”, oraz Rajzli z domu Osser.
Emilia Szenwic otrzymała staranne wykształcenie, znała biegle sześć języków obcych. Była tłumaczką i publicystką. W 1923 roku wydała dwa tomy poezji: Te, które kochają i Melodie duszy, a w 1930 roku opublikowała książkę poetycką zatytułowaną Die ewig lieben… W 1928 roku ukazał się w jej tłumaczeniu zbiór szkiców z podróży do Włoch autorstwa Vicente Blasca Ibáñeza, hiszpańskiego pisarza i publicysty, pt. W krainie sztuki. Jako tłumaczka przekładała także utwory literackie z języka polskiego na niemiecki i włoski.
Emilia Szenwic odnosiła znaczne sukcesy na polu dziennikarstwa. Współpracowała m. in. z „Tygodnikiem Ilustrowanym”, „Kobietą Współczesną”, jej teksty pojawiały się w „Naszym Przeglądzie”, „Architekturze i Budownictwie”, „Przeglądzie Współczesnym”, „Głosie Prawdy” i „Bluszczu”.
W 1927 roku Feliks i Emilia nabyli letnią rezydencję w Positano. Po śmierci Feliksa Emilia na stałe zamieszkała we Włoszech, dzieląc życie między Rzym, w którym mieszkały jej dorosłe, studiujące na uniwersytetach dzieci, a Positano.
Po wojnie Emilia Szenwic pracowała jako agentka literacka, teatralna i filmowa oraz dziennikarka. Prowadziła niedzielne pogadanki o sztuce dla „Głosu Polskiego” Radia Rzymskiego.
Dziećmi Feliksa i Emilii byli Roman (1917-1977) i Aniela Stella Klara (1913-1986).
