Społecznikostwo płocczan ma długą tradycję. Ważną częścią jego historii jest działalność na tym polu płockich Żydów, którzy współtworzyli dzieje naszego miasta przez ponad 700 lat. Prowadzili oni różnego rodzaju działania dobroczynne i filantropijne: dawali ubogim i potrzebującym jałmużnę, zakładali bractwa zajmujące się działalnością charytatywną, edukacją, odwiedzaniem chorych i organizacją pogrzebów. Z inicjatywy ludzi o wielkich sercach i umysłach powstały takie instytucje jak Szpital Żydowski im. Izaaka Fogla, przytułek dla starców i kalek, sierociniec, tanie kuchnie oraz kasy pożyczkowe. Z myślą o najuboższych dzieciach i sierotach utworzono i utrzymywano szkołę religijną Talmud-Tora. W 1902 roku swoją działalność rozpoczęło Żydowskie Towarzystwo Dobroczynności, którego celem było m.in. dostarczanie odzieży, żywności, wsparć pieniężnych, zaopatrywanie ubogich w środki lekarskie, umieszczanie ich w szpitalach i przytułkach, zakładanie tanich kuchni, domów zarobkowych, ambulatoriów, domów noclegowych oraz przytułków. Wśród zamożnych rodzin żydowskich w Płocku nie było takich, które nie świadczyłyby pomocy potrzebującym członkom gminy. W działalność społeczną angażowali się lekarze, kupcy, bankierzy, nauczyciele, rabini, przemysłowcy, prawnicy, wspierani przez rzesze bezimiennych dziś społeczników.
Żydzi – to „dzieci miłosierdzia” (b’nej rachmonim). Religia ich, najhumanitarniejsza między starożytnymi, dała im nakazy miłości bliźniego, które zawstydzają i dzisiaj ustawodawstwo socjalne niejednego państwa, długie zaś wieki tułaczki, nędzy i walki wydelikaciły jeszcze bardziej ich nerwy współczucia, ich zmysł solidarności, ich „serce żydowskie”. Dobroczynność żydowska nie ma sobie równej, jest to pole, na którym Żydzi istotnie żadnej nie mają konkurencji. Nędza masowa spotyka się z filantropią masową. […] Dawanie jałmużny jest obowiązkiem, spod którego tylko ubogi się uchyla, a i to czyniąc – przeprasza proszącego. „Wybaczcie mi” – brzmi formułka, odmawiająca jałmużny. Są zaś dni w roku, w których żadnemu proszącemu odmawiać nie wolno. […] Dobroczynność ta idzie z serca do serca, z ciepłem i wylaniem, które ozłaca nędzę ludzką uczuciem prawdziwie braterskim.
„Izraelita” nr 15 z 13 kwietnia 1900 roku 50.
Sprawowanie opieki nad ubogimi, sierotami i osobami wymagającymi pomocy, było jednym z głównych zadań gminy żydowskiej. Władze gminy żydowskiej w Płocku wielokrotnie podejmowały działania mające na celu wsparcie ubogich mieszkańców miasta m.in. organizowały zbiórki pieniędzy na zakup opału i żywności. W okresie międzywojnia gmina żydowska subsydiowała m.in. szpital żydowski, Towarzystwo Udzielania Pomocy Lekarskiej Ubogim i Chorym Żydom „Ezras Chojłym”, kolonie letnie dla biednych dzieci oraz Towarzystwo Udzielania pożyczek bezprocentowych drobnym kupcom i rzemieślnikom Żydom w Płocku „Gemiłus-Chesed”.
